VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

Washington Memorials

Presidentiële Campagne.

Ik heb al verschillende vragen gehad hoe wij De Presidentiële Campagne ervaren. Nou ik kan zeggen dat de kranten er dagelijks bol van staan  en wederom, net als tijdens de campagne van Bill & Hillary, zijn de hoofdlijnen Gezondheidszorg en Onderwijs. Beide wordt steen en been over geklaagd. Enquêtes wijzen uit dat de grootste angst van de oudere stemmer is dat hun gezondheidszorg er nog meer op achter uit zal gaan en die van de jongere stemmer het nog verder verslechteren van het onderwijs én de gezondheidszorg. Eén op de 5 mensen heeft zo wie zo geen recht op gezondheidszorg omdat ze geen verzekering hebben. Een wettelijk ziekenfondspakket bestaat niet en ook niet iedere werkgever zorgt ervoor dat je een ziektekosten verzekering hebt. Je zelf aansluiten bij een verzekering is zo duur dat dus één op de vijf mensen zegt: "ik probeer niet ziek te worden". Zoals Paula.

Paula is een freelance privé verpleegkundige die hier in dit flatgebouw voor Jeanette werkt. Jeannette is 43 en heeft net haar eerste bevalling achter de rug van een tweeling…… Jeanette was een succesvol advocate, uit een New Yorks geslacht van advocaten, met een prachtige flat in Manhattan en een schitterende mercedes. Na een kinderloos huwelijk van 9 jaar, een scheiding en een nieuw huwelijk 2 jaar geleden met haar huidige echtgenoot (een even oude, altijd vrijgezel) is ze nu de onzekere moeder van een jongen en een meisjes, Dik en Caroline. Papa is van Nederlandse afkomst. Jeanette begint er na 6 weken bijna aan gewend te raken dat het huilen van de baby's niet betekent dat de dokter onmiddellijk gebeld moet worden, maar kan Paula nog steeds niet langer dan 2 uur per dag missen. De moeder van Jeanette is al 2 keer na een paniek telefoontje van haar dochter, omdat de baby's niet op wilden houden met huilen en de kinderarts haar ook niet kon helpen, uit New York overgekomen. Ik krijg het er benauwd van als ik het allemaal aanzie en vraag me af of ze het ooit zal redden. Ze is vreselijk lief, vriendelijk en kan heel gezellig zijn, maar de paniek ligt om de hoek. Eén kik uit één van de beide wiegjes en hup er wordt weer een baby opgepakt. Ik ben er nog niet geweest zonder, gedurende bijna mijn gehele bezoek een kind in mijn armen gehad te hebben, het te proberen te laten slapen of het een fles te geven, zodat of Paula of Jeanette even iets anders kan doen.

Maar goed, ik zei dus Paula. Paula (afkomstig uit Jamaica, zwart, brede heupen in nauw sluitende leggings, een kaal geschoren hoofd waarop vaak een knalrode baseball pet, een lach die dondert van Washington tot New York en een taal die swingt als de New Orleans blues) is dus degene die zegt "ik probeer niet ziek te worden". Haar echtgenoot is freelance computerdeskundige en ze hebben 2 kinderen. Die zijn wel verzekerd, maar nog eens $500 in de maand voor een verzekering van hen beiden kan er niet af. Man en kinderen zijn in New York en gedurende de 6 weken dat ze hier nu is, is ze 2 x twee dagen bij hen geweest. Ik ben één keer met haar de stad in gereden omdat ze het Witte Huis nog nooit had gezien en we hebben samen arm in arm gewandeld langs de tuin waar op dat moment een enorm feest werd gehouden. TV was aanwezig, politie bewaking alom en Paula stapt daar natuurlijk zo op af (zijn toch bijna allemaal brothers and sisters; zelfde kleur dus) en zodoende kwamen we te weten wat er aan de hand was.

De volgende dag stond daarover in de krant; "Doing Good by Partying Well". De muziek die wij hoorden denderen vanuit de enorme grote tent in de tuin van het Witte Huis werd gemaakt door Eric Clapton, Gloria Estefan en nog meer van dat kaliber musici geïntroduceerd aan het hoog edele publiek (waarvan de limo's in dikke rijen naast het Witte Huis stonden) door filmsterren als Robert de Niro, Kevin Spacy en Meryl Streep. De opbrengst van het feestje (dus er zullen wel hoge entree prijzen betaald zijn en misschien stond er een collecte bus naast het buffet) was om het muziekonderwijs in de grote steden op het programma te kunnen houden. Paula en ik heb één geblindeerde bus uit de hekken zien komen, waarin volgens de luid schreeuwende teenagers rondom ons de band 'N Sync zou zitten (nog nooit van gehoord….).

Vandaag stond er in de Washington Post "Eating Well By Doing Good". Een ander feest waarbij er gelukkig een oplossing was gevonden voor het grootste probleem van het "Washington Cocktail Circuit", en ik citeer, "Hoe eet je staande, met een bord en een drankje in je hand? Door middel van de door God gezonden slimme glashouder die aan je bordje wordt vast geclipt". Hier was de opbrengst van de avond voor het fonds dat onderzoek financiert naar geboorte afwijkingen". Eén van de aanwezigen was gevraagd waarom ze naar dit liefdadigheid feest was gegaan en ze antwoordde: "ik word voor zo veel van dit soort evenementen gevraagd, je moet een keuze maken en daar heen gaan waar je hart naar uit gaat".

De kranten en mijn supermarkt Giant vertellen mij nu ook dagelijks tijdens de "eten-voor-uw-buren-weken", dat ik geld of voedsel kan doneren voor die mensen die moeten kiezen tussen geld uitgeven aan eten of geld voor medicijnen. Enorme advertenties vragen mij "Heeft u het gezicht van honger gezien? En wijzen mij er daarna op dat; "Het kind dat op het schoolplein speelt, moeite heeft zich te concentreren in de klas omdat het al een week geen warme maaltijd heeft gehad. De oude man, die in de schaduw van de boom zit te rusten een keuze moet maken tussen de aankoop van medicijnen of die van voedsel. En, met het einde van de maand nog 2 weken uit het zicht, de alleenstaande moeder op weg naar haar werk, zojuist tot de ontdekking kwam dat ze geen voedselbonnen meer heeft". Washington DC, de machtigste hoofdstad ter Wereld met 600.000 inwoners (zonder de suburbs dus) heeft 45.000 hongerige kinderen…. (volgens de Washington Post van afgelopen week!).

Waar ben ik? In Afrika of in de Verenigde Staten van Amerika aan het eind van de twintigste eeuw? De overeenkomsten waar ik het al eerder over had dringen zich weer aan mij op. Afrikaanse moslims roepen Allah's naam minstens 5 keer per dag aan en geven op vrijdag in de straten aalmoezen aan de bedelaars. Amerika's Groten, die nooit een gelegenheid voorbij zullen laten gaan om hun devotie aan de almachtige te belijden, organiseren feesten waarvan de opbrengst naar de armlastigen gaat, voor zaken die bij ons bekend staan als burgerrechten, zijnde onderwijs en gezondheidszorg.

Hoe kan dit. Waarom niet gewoon voldoende belasting betalen zodat iedereen zijn eigen waarde behoudt. Iemand zei tegen mij dat democratie betekent zo min mogelijk belasting betalen want anders is het de overheid die bepaalt wat er met het geld gebeurt en dat is niet democratisch. Dus wat gebeurt er?

Er was hier een belasting op luxe goederen, ingesteld door President Bush in 1990. Hij brak hier mee, in naam van "fairness", zijn verkiezingsbelofte: "Read my lips, Geen Nieuwe Belastingen". Het betrof een belasting bij aankoop van auto's, boten, vliegtuigen, juwelen en bont boven een bepaald bedrag. Voor jachten was dit bedrag bepaald op $100.000. In 1990 verwachtte men dat deze wet per jaar aan inkomsten $31 miljoen op zouden brengen. Het werd slechts $16.6 miljoen. Waarom? Verrassing…. Men kocht gewoon minder van de producten waarop meer belasting betaald moest worden en de jachten werden gewoon in het buitenland aangeschaft. Gevolg; 330 banen verloren in de juwelenindustrie, 1.470 in de vliegtuig-, en 7.600 in de bootindustrie. Het geheel koste de regering $ 24.2 miljoen aan werkeloosheidsuitkeringen en verlies aan inkomstenbelasting. Het netto effect van deze Luxe Belasting was dus een verlies van $ 7.6. De wet werd in 1993 herroepen.

Nu komt Senator Kennedy met de Jachten Bouwers Investerings Wet. Hij noemt dit "de exacte tegenstelling van de luxe belasting" en dat is het dus ook. Het gaat hier om een 20 procent belasting aftrek voor kopers van Amerikaanse luxe jachten van meer dan 15 meter lang. Als je een jacht koopt van 15.01 m ter waarde van $ 1 miljoen krijg je $ 200.000 korting. Dit kan helaas niet ongelimiteerd :-(. De korting mag nooit meer zijn dan $ 2 miljoen! Ook deze wet moet er komen in naam van "fairness". Ten eerste omdat de botenindustrie bijna de nek is omgedraaid door de luxe wet van Bush en ten tweede omdat Jan Modaal er ook op vooruit zal gaan door een toename van arbeidsplaatsen.

Waarom niet gewoon de inkomsten belasting verhogen voor mensen met hoge inkomsten (er wordt hier voor zover ik het heb kunnen uitvinden tussen de 18 en 30% inkomsten belasting betaald)? Waarom kan Jan Modaal er hier blijkbaar alleen maar beter van worden als de Happy Few niet eerst een leuk feestje heeft gehad en daarna de ondergaande zon tegemoet gaat op een miljoenen jacht? Een baan geeft Jan Modaal niet automatisch een ziektekostenverzekering heb ik vernomen, noch het recht op een goede school voor zijn kinderen.

Ook voor de diverse verkiezingscampagnes wordt uitgebreid gefeest. Daar waar de beste en de meeste feesten gegeven worden wordt het meeste binnen gehaald. Degene die het meeste geld binnen haalt kan de meest efficiënte campagne financieren en haalt waarschijnlijk de meeste stemmen binnen. Is het dan de beste politicus die wint of de beste feestvierder?

Het feestje in de tent bij Bill en Hillary in de tuin eindigde met het luidkeels door alle aanwezigen meegezongen: "This land is your land, this land is my land!" Ik waag dit te betwijfelen.

Toen Fred bovenstaande had gelezen zei hij; "vlammend betoog". Ja, misschien wel. Waarom? Ik had deze voorstelling niet van de U.S.A. (Washington) en ik ben geschrokken. Geschrokken ook omdat het hier gaat om het machtigste land ter wereld. Hoe ver reikt die invloed? Kan het ooit zo ver komen dat wij ook op de zelfde manier met onze burgers om gaan? Mijn Calvinistisch getrainde geest gaat daar hard tegen in. "Wees uw broeders hoeder", "Doe wel en zie niet om" en "Laat uw linkerhand niet weten wat uw rechter doet" zijn uitspraken die ik dan misschien niet meer in een kerk belijd, maar wel graag in mijn politieke programma zie.

Eisjen
15.11.99 «««