Een zonnige zondagmiddag. Na met onze oude vriend ( in leeftijd, 75, en vele jaren vriendschap), Father William H.G. Johnstone, de mis in de Kathedraal van Washington meegemaakt te hebben, rijden we met het dak van onze auto naar beneden via de Chainbridge over de Potomac de staat Virginia in. William zit pontificaal achterin, in zijn zwarte pak met boord, als een waarlijke paus. Hij geeft vanaf de achterbank waardig de richting aan. We zijn op weg naar een zondagse brunch bij een kennis van hem.

"Volgende afslag rechtsaf" komt het van de achterbank en Fred draait gehoorzaam de aangewezen weg in. "Oeps " horen we dan ineens zeggen en zelf denken we precies hetzelfde. "Oeps......"
We rijden namelijk de oprijlaan van de CIA in en er is geen enkele mogelijkheid om terug te keren.

We worden via een nauw pad naar een intercom in een paal langs de weg gedwongen, alwaar een strenge metalen stem ons commandeert door te rijden tot de hoofdingang. Daar wachten twee volledig uitgeruste politieagenten ons al op. "Langs de kant parkeren" wordt ons toegeroepen. Ik mompel tegen Fred; "misschien helpt het dat we de kerk achterin hebben zitten". Er komt een politieauto aanrijden die zo parkeert dat wanneer we onverhoopt weg zouden willen rijden, de achtervolging meteen ingezet kan worden. Een groot geweer op de stoel naast de bestuurder. Het is warm, maar ik krijg het nog warmer.

"Where are you heading" is de behoorlijk barse vraag. "Tja, een vergissing", zegt Fred, "we zijn op weg naar vrienden, maar namen helaas de verkeerde afslag." William probeert te helpen met de opmerking dat het volledig zijn fout is en dat hij, als gids, de verkeerde richting aan gaf. "Uw rijbewijs", is de volgende vraag, die toch al wel wat vriendelijker gesteld wordt. Het rijbewijs wordt doorgegeven aan de politieagent met een walkie talkie en Fred's gegevens gaan over de lijn plus de nummerplaat van de auto. Ondertussen vraagt de andere agent; " where are you from " en als we dan vertellen dat we uit Nederland komen, breekt er een glimlach door.

"Toen ik in Duitsland geplaatst was ben ik daar regelmatig geweest" en met een brede grijns vervolgt hij: "Amsterdam, a great city". Waarop Fred op zo'n manier wijst op de vele mogelijkheden in de stad, dat de agent zich geroepen voelt te zeggen:
"Sir, I didn't touch anything, Sir!"
Het ontbreekt er nog maar aan dat hij met zijn hakken tegen elkaar aanklapt bij dat "Sir". Mijn hemel, de discipline zit hoog.

Ondertussen kunnen we toch wel mooi wachten en wordt het hoe langer hoe warmer onder de Virginia zon zo midden op de dag. De computer ergens in het gebouw doet blijkbaar druk zijn werk, want er worden gegevens uitgewisseld. De agent naast Fred begint zich te verontschuldigen dat het allemaal routine is die afgehandeld moet worden en waar helaas niet aan te ontkomen valt. Na zeker 10 warme minuten worden we "ongevaarlijk" bevonden en  wordt ons vriendelijk de weg terug gewezen. We rijden voorzichtig door allerlei versperringen, zigzaggend tussen de meest walgelijke ijzeren punten in de weg door, waaraan je banden onmiddellijk in flarden schieten als je ze raakt, terug naar de hoofdweg.