Chesapeake Bay
wpe6.jpg (4245 bytes)
We hebben tol betaald en de achtbaans autobaan verandert in een vierbaans. Voor ons lijkt het alsof we één brug opgaan, maar ineens, na de bocht, zien we dat hij zich in tweeën splitst. We ontkomen niet aan het gevoel ons te bevinden op een, zes en een halve km lange, kermis achtbaan die uitermate steil omhoog gaat. Chesapeake Bay BridgeBeneden ons ligt de Chesapeake in al haar glorie blauw en glad te wezen. Twee keer heb ik de 1200 pagina's tellende saga "Chesapeake" van Michener gelezen. En natuurlijk bevindt het boek, met alle onderstrepingen en de door mij speciaal aangebrachte ezelsoren, zich tussen de kaarten en gidsen van het Delmarva Peninsula dat we gaan verkennen. (DELeware, MARyland en VirginiA). Nu zie ik dan de baai waarvan de geschiedenis mij zo ontzettend boeit en haar schoonheid voldoet volkomen aan mijn verwachtingen. De zon schijnt, de weerberichten zijn goed voor de komende dagen, het ziet er naar uit dat het een prachtige tocht wordt.

Zodra we de brug over zijn verandert het landschap. Glad en glooiend met hier en daar, voornamelijk van hout, een boerderij en niet te veel verkeer. We hebben duidelijk Washington en haar voorsteden achter ons gelaten en bevinden ons op het platteland. Midden in de rustige vierbaans weg is er dan ineens het Maryland Visitors Center en daar moet gestopt worden. Een zee van gratis informatie is hier te krijgen over alles wat er voor ons ligt. Voor het eerst ervaren we hoe twee vrijwilligsters ons met een brede glimlach en "oh how great, we don't get that many Dutch people", alle informatie aanbieden die we nog nodig denken te hebben. Met een tas vol brochures en de travelerscoupons, die ons kortingen geven in de verschillende motels, stappen we weer in de auto.

Na een half uurtje rijden, richting Dover, Delaware verschijnt er ver voor ons, rechts op de weg iets wat we niet thuis kunnen brengen. Is het een langzaam rijdende, enorme, Harly Davidson, of een zwart busstation huisje, of…….????

Amish Buggy

Bijna tegelijk roepen we "Amish; het is een Amish-Buggy". Fred mindert vaart en langzaam passeren we de traditioneel geklede Amish boer, zwarte broek, licht overhemd, zwarte bretels en strooien hoed, in zijn gesloten koetsje en zien hoe hij zijn paard ment over het speciale pad naast de autobaan, waarvan we dachten dat het een bijzonder fraaie vluchtstrook was.

An Amish SchoolDe Amish, met hun wit-houten boerderijen, hebben hun landerijen omzoomd met even witte houten hekken en overal zien we koetsjes geparkeerd. Zij vestigden zich begin 18e eeuw in Amerika, gebruiken nog steeds geen elektriciteit, rijden geen auto's, hun kinderen volgen alleen de lagere school (hier is een speciale wetgeving voor in het leven geroepen) en hun hele levensstijl is één uiting van de grootst mogelijke soberheid. Alle staten waar zij wonen gebruiken hun aanwezigheid voor tourisme.

Het is wel een vreemde ervaring om met 168 Chrysler paardenkrachten langs deze éne paardenkracht te rijden. Vanwaar die wens om zo buiten de ontwikkelingen van de wereld te blijven en je dan nog kunnen handhaven ook? Hun producten worden op speciale Amish markten aangeboden en hun levensstijl trekt heel wat toeristen. Hun quilten zijn geliefde verzamelobjecten en ik heb ook al sites gezien met Amish meubels etc.  

Na de eenvoudige schoonheid van het platteland en de 'ontmoeting' met de Amish is het wel heel vreemd om de zeer wereldse gok- en paardenraces stad Dover DownsDover. hoofdstad van de Staat Delaware, in te rijden. Aan weerszijden vechten de huizenhoge reclame borden om een plaatsje en gelukkig vinden we daar tussen ook het bord van ons hotel. Als we dan de lift in lopen naar onze kamers worden we geconfronteerd met nog een andere wereld, die van de "Boot, scoot and boogie" zoals er op het bord bij de lift te lezen staat. Of te wel de wereld van de Country Line Dancers; elke woensdag en donderdag in de nachtclub van het hotel. En laat het nou woensdag wezen! Dus na ons een bord met vruchten uit de Chesapeake, kreeft en diverse soorten garnalen, uitstekend hebben laten smaken, duiken we het nachtleven van de Cowboys en -girls in.

Toch wel even anders dan ik verwacht had. Ik zag heel veel cowboyhoeden, -laarzen -rokjes, -jasjes en -franje voor me. Veel Howdie en Jippie-aaah-jeeheee, gejoel en getier en misschien af en toe een knallende zweep of revolver. Maar nee hoor, grotendeels niets van dat alles. Wel geteld één cowboyhoed en een behoorlijk aantal mooie cowboylaarzen, maar niks jippie-aaah-jeeeheeee.

Boot'n & scoot'n

Zeer hedendaagse disco muziek begeleidt een groep linedancers die de meest fantastische capriolen staat uit te halen met bewegingen waar Michael Jackson af en toe jaloers op zou wezen. De basis is wel het beroemde cowboy voetenwerk, maar daar is een moderne choreograaf druk mee bezig geweest. Het is een prachtig gezicht om te zien hoe alle leeftijden en achtergronden (er doen o.a. een Indiase en een Aziatische dame mee) ons en zichzelf kostelijk weten te vermaken op allerlei soorten moderne muziek, met telkens andere passen en bewegingen. Als één van de deelneemsters naast me staat uit te rusten vraag ik haar hoe dit in elkaar zit. Zij maakt deel uit van een groep die veel met elkaar traint, soms hele weekenden lang, en elke woensdag- en donderdagavond naar dit hotel komen (ze wonen zo'n 18 mijl naar het zuiden) om de gasten en zichzelf te vermaken. Van 6 tot 7 uur 's avonds wordt er aan de gasten van het hotel, die dat leuk vinden, les gegeven en daarna is het 'hoot'n, boot'n en scoot'n' geblazen, maar dan wel op alle soorten moderne muziek, zelfs op rap! Zij is een goede danseres, maar haar dochter is nog beter. Fantastisch om te zien.

Bij ons gaan de hoed op de haak en de schoenen onder het bed, want

Morgen is er weer een dag

 

terug naar Washington Memorials