Kampen in de "Speeltuin van de Natie"

"Nog even wat laatste kerstboodschappen in de winkel van de Hirshhorn, een museum dat hier in de volksmond de Donut heet. De site is nog niet zo geweldig als de andere sites van de Smithsonian instituten, maar de homepage laat zien hoe hier een gigantische donut op poten staat. De architectuur binnen is minstens zo indrukwekkend als buiten en het museum heeft een zeer uitgebreide collectie van kunst uit de 20^ste eeuw. De cirkel is heel indrukwekkend verdeeld in kleinere en grote zalen waar de werken van Willem de Kooning, Andy Warhol en onder vele andere Giacometti uiterst fraai tentoongesteld zijn. Elke ring van de donut (3 etages) is verdeeld in een binnen en buiten ring. De binnenste ring heeft alleen beeldhouwwerken en de buitenste ring heeft van alles tot aan een intrigerende video/audio-expositie toe. Zo eentje waar je vol verbazing naar gaat kijken, verbijsterend realiseert wat er eigenlijk gebeurt, een spanning opgebouwd ziet via heel onschuldige beelden en een hilarisch einde. Schitterend, ik ga niet meer vertellen, kom het maar bekijken. Maar ik heb het voor een tweede keer weer met heel veel plezier gezien. Maar daarvoor kwam ik er niet. Ik kwam er voor de museumwinkel. Daar hebben ze van die leuke dingen als een pop-up-boek in de vorm van een hamburger, broches van Keith Harris etc. etc. Toch nog snel weer de video gekeken en gauw de roltrap genomen naar de bovenste etage om nog even te genieten van het prachtige uitzicht, in een ondergaande zon, op het noordoostelijke gedeelte van de Mall. Het heeft een balkon, waar je helaas niet meer op mag. Al sinds 1977 gesloten volgens de bewaker. Waarschijnlijk iemand die niet meer een psychologisch, opbeurende kick kreeg van zo veel moois en een duik naar beneden heeft genomen, rechtstreeks de eveneens indrukwekkende beeldentuin in. Jammer want een mooie plek voor foto's, van het Capitool rechts, via de twee gebouwen van de National Art Gallery, het Amerikaanse Geschiedenis Museum, de Archieven,  tot het Washington Memorial, de obelisk, en het kasteel van het Smithsonian instituut.

Met m'n aanwinsten naar buiten en met dat ik de nu donkere Mall oversteek komt de, eens in een honderd jaar, volle maan te voorschijn. Precies links achter het Capitool. Voor diegenen die geen zoon hebben die z'n moeder op de hoogte stelt van dit soort natuurkundige fenomenen, hier de uitleg die ik kreeg: Gisteren, 22/12/99, de eerste dag van de winter stond de volle maan het dichtst bij de aarde en lijkt daardoor 14% groter dan in zijn verste punt van de aarde. Aangezien de aarde op dat moment eveneens verschillende miljoenen mijlen dichter bij de zon is dan in de zomer, raken de stralen van de zon 7% sterker dan normaal de maan en daardoor schijnt deze vele malen sterker. Het samenvallen van deze feiten heeft in geen 133 jaar meer plaats gevonden en het zal zeker honderd jaar duren voordat het weer gebeurt (ik doe net of dit in geen krant heeft gestaan). Met helder weer en sneeuw zijn autolichten overbodig. Nou, er lag geen sneeuw, maar mijn mond viel open. Daar sta je dan, je weet ineens weer wat je zoon je verteld heeft, ziet een heleboel mensen lopen die dit natuurverschijnsel niet zien, omdat ze veel te veel haast hebben. Midden op de Mall gaan verkondigen dat de Sioux uit Dakota op 21 december 1866 van dit verschijnsel gebruik maakten, het Amerikaanse leger in een val lokten en ze zwaar de pan inhakten, zal ook leiden tot verbaasde gezichten, dus geniet je gewoon in je eentje en vraagt je af waarom een mens op zo'n moment niet in het bezit is van fotoapparatuur die het witte Capitool tezamen met die machtige, even zo witte, maan vast kan leggen.

Je wordt wel snel koud als je daar zo stil staat, dus zet ik de pas er in op weg naar het Metrostation, maar kom dan langs de beeldentuin van de National Art Galery en zie dat er druk geschaatst wordt op de ijsbaan. Beter gezegd: ijsring, want de perfecte ronde cirkel van de zomerse fontein is nu ijsring. Laat me weer afleiden en duik dus de beeldentuin in en ga nog even koukleumen aan de rand van de ring. Voor een paar dollar kun je hier schaatsen huren en rondjes draaien op typisch Amerikaanse kerstmuziek. Op de wijs van "Let it snow, let it snow" en "Dreaming of a white Christmas" proberen heel wat mensen op onzekere benen, ritmisch mee te schaatsen, bij het licht van lantaarnpalen in Art Deco stijl. Twee overvette meisjes, ingesnoerd in knalrode skipakken, proberen elkaar op de been te houden, maar komen helaas op hun achterwerken terecht. Dat veroorzaakt geen schok, omdat je meteen ziet dat ze "verend" terechtkomen, heel iets anders dan het sprietige joch dat door zijn vader vanaf de kant geïnstrueerd wordt hoe zijn benen te bewegen. Papa schrikt, net als ik, als hij met een klap terechtkomt, maar hij krabbelt weer overeind en gaat stoer verder. Ik schrik nog erger als ik een mevrouw op wankele schaatsen aan zie komen met een heel klein kind, geheel in het rose, een speen in de mond en de kleinste kunstrijschaatsjes die ik ooit gezien heb aan de voetjes, in haar arm voor haar buik geklemd. Jeetje, als deze komt te vallen, hoe valt dat kleintje dan? Waar slaat dit nu weer op? Vroege schaatservaringen zijn psychologisch belangrijk? Net zoals er hier gepleit wordt voor "meer academisch gedrag" op de kleuterschool? (Er moet blijkbaar minder getekend, meer gelezen en meer gerekend worden…..). Ik haal opgelucht adem als moeders haar rondje psychologisch schaatsen heeft beëindigd en het kind aan zijn vader overhandigt.

En dan, dan zie ik bekenden. Die schaatsen, de kleding, de spelletjes die ze doen! Is dat echt waar? Ik loop wat dichterbij en zie dat het waar is. Op de banieren aan de lantaarnpalen spelen en schaatsen de Kampenaren van Hendrick Avercamp. De ineenverstrengelde A en H op elke banier zijn het overtuigende bewijs. De ijstaferelen van onze doofstomme Kampenaar versieren hier de ijsring. Innig tevreden met een stadgenoot die voor sfeer zorgt in de speeltuin van de Amerikaanse natie (zoals de Mall hier altijd liefkozend wordt genoemd) en een eens in een honderd jaar extra grote volle maan, loop ik via het plein van het Navy National Memorial waar een enorme wereldkaart de vloer versiert, onder het waakzame oog van de "Lonely Sailor" naar de metro. Op de plek waar Kampen zich zo ongeveer moet bevinden sta ik heel even stil, zoek de volle maan en wens iedereen prettige feestdagen en een gezond en gelukkig Milennium.