Herfstparadijs.

Het roodste rood, alle tinten oker en tientallen mosgroenen komen op me af, schieten aan me voorbij en de zon staat in een helderblauwe hemel. Ik rijd onder de vele grote bomen van Massachusets Avenue op zoek naar, nog steeds, een bureau. Het is zaterdagochtend, 30 oktober, kwart voor elf en er is bijna geen verkeer op deze vierbaansweg, die van noordwest tot zuidoost Washington DC doorsnijdt. Wie wil er nu met al dit moois, dit stralende weer, weer een shopping mall in? "Ik niet", besluit ik ineens en laat me drijven op de muziek van het radiostation "Smooth Jazz", mee met het weinige verkeer dat ik weet niet waar naar toe gaat.

De ene rotonde (met standbeeld) na de andere en als je gewoon twee keer rondrijdt weet je zeker waar Massachusets verder gaat, want ik heb besloten dat ik me op deze "rivier" af laten drijven. Naar mijn idee moet ik dan ergens bij Capitol Hill uitkomen en daar zie ik dan wel weer verder. Ik zoef Dupont Circle  op en zit geheel en al toevallig in de goede baan waardoor ik niet word gedwongen om van mijn plannen af te wijken. Nog altijd veel bomen en schitterende huizen aan weerszijden. Thomas Circle rond, New York Boulevard over, Maryland Avenue over, mijn banden zoeven over het hier en daar behoorlijk rammelende wegdek en mijn arm ligt nonchalant op het open raam. Geen airconditioning, doodzonde met deze temperatuur. Lekker frisse wind en net doen alsof je weet hoe de stad in elkaar zit.

7th street. "Oh, dan zit ik vlak bij de National Gallery of Art , want die zit op 4th, maar wat gek nou, deze gebouwen zijn niet bepaald van het genre van de Federal Triangle waar het museum deel van uitmaakt. Dit ziet er toch allemaal behoorlijk slecht onderhouden uit, niks statige overheidsgebouwen en pralende musea!!!?" Ineens realiseer ik me dat ik de zon aan mijn rechterhand heb en dat betekent zo midden op de dag dat ik pal naar het oosten rijd. Als ik dan een zeer armoedig tunneltje onderdoor rijd en allerlei rotsooi op straat zie weet ik ineens waar ik zit en maak zo snel mogelijk rechtsomkeert. "Meisjes van mijn stand en kleur wordt ten sterkste afgeraden zich in deze omgeving te begeven" herinner ik mij weer een opmerking met die strekking uit één van de vele informatieve folders of van één van de vele gesprekken die ik gevoerd heb over deze stad. Ik bevind mij min of meer in "South East". De zwarte wijk van Washington met het hoogste misdaad percentage van de USA, waar blanken niet als welkome gasten worden ontvangen. Massachusets komt niet uit bij Capitol Hill (de zetel van het parlement), maar gaat er enkele straten boven langs en achter Capitol Hill begint de nummering op nieuw, dus ik zit al 7 straten voorbij Capitol Hill………

Onmiddellijk, met de zon in de rug, terug naar het noorden, naar K street en dan via 14th street naar beneden (dat heb ik al eerder gedaan) en luidkeels meegalmend met Aretha Franklin's (?) "Killing me softly with his song" draai ik tien minuten later Constitution Avenue weer op en zie Washington's Memorial (de 169 m hoge obelisk waarvan de lift er ten tijde van de opening in 1888 er 10 minuten over deed om bovenin te komen en nu 70 sekonden) weer tussen alle kersenbomen in herfsttooi trots naar de hemel reiken. Links om, wat kan het schelen, dit heb ik ook nog nooit gedaan en nog steeds is het verkeer niet noemenswaardig. Het Lincoln Memorial schittert in de zon en ik zoef er met 25 mijl per uur om heen, direct de Arlington Memorial bridge op en de Potomac over. Prachtig brede rivier die haar blauwe rug lijkt te krommen in deze zon. De rotonde naar het Arlington cemetary op en gewoon doorblijven draaien, terug de brug over, want aan Kennedy's begraafplaats heb ik nu geen behoefte. Brug over rechts af, Jefferson Memorial. Jeetje, 10 jaar geleden voor het laatst gezien. Spierwit met al zijn pilaren in de zon. Ohio Drive op, nu rijd ik evenwijdig aan de Potomac. Schitterend park met een veld met rugbyspelers en enkele supporters, mensen in de zon op één van de vele banken aan het water. Joggers in korte broeken en blote blousjes. Wat doen al die politieauto's hier?……. Ik ben gearriveerd bij de Golfclub van de National Police Force. Gauw terug. Ik rijd met mijn internationale rijbewijs en met mijn visum mag dat geloof ik niet helemaal, maar we hebben ons lokale rijbewijs nog niet. Beter overijverige politiemannen uit de buurt blijven.

Langs de lokale jachthaven, weer langs Jefferson's Memorial, over de Inlet Bridge, langs het Tidal Basin door het Roosevelt Memorial park. Ik ga hoe langer hoe langzamer rijden, zo mooi is het hier. Al sukkelend kom ik op de Rockcreek and Potomac parkway en realiseer me dat ik zo in Rockcreek park kom. Een immens park wat van zuid tot noord een enorme groene long vormt midden in Washington. "Hello, is it me you're looking for" komt Lionel Richie uit de radio. "Nee, Lionel, ik zoek niemand, ik geniet hier helemaal in mijn eentje (Fred is in Dakar tussen allerlei presidenten en mevrouw Herfkens in, in één of andere vast wel belangrijke conferentie) van al dit eenvoudige moois". Onder immens hoge, stenen, bruggen op hele hoge poort-poten door, klim ik via talloze haarspeldbochten omhoog dit oude bos in, waar de zon het mooiste herfst kleurenpalet laat zien ooit door mij aanschouwd. Via Beach drive, langs Rockcreek, met inderdaad veel rotsen in het water, kom ik uit bij Millitary Road en die ben ik al heel vaak over gegaan, want die brengt me naar huis. Twee uur na vertrek ben ik weer thuis, nog steeds zonder bureau voor mijn computer, maar ik ben in het herfstparadijs geweest. Een feest.