|
||||||
Scarlett O'Hara, haar rokken
enigszins opgetild zodat er net een enkel te zien is, koortsachtig op jacht naar haar
grootste liefde Rhet Butler..... Het is niet haar stad, maar je proeft de sfeer, je ziet
de huizen die beelden oproepen uit deze film der films voor de romantische zielen onder
ons. (Klik op de foto en beleef de film weer) Als we tussen de prachtige Plantations Houses van het oude stadsgedeelte
doorwandelen kan ik me haar schitterende feesten voorstellen. Immense panden, in stijlen
die hun oorsprong vinden in Barbados en West Indië met invloeden uit Engeland en
Nederland, die met hun zijgevels aan de straatkant staan, omdat belasting geheven werd op
basis van de breedte van de straatkantgevel. Slimme oplossing want wat daar achter ligt is
adembenemend. Trappen en veranda's waarover je zo de slepende jurk van Scarlett ziet gaan.
De meest schitterende ornamenten en kleuren. Sommigen met een "Widow's Walk" op
het dak. Een gedeelte op het dak dat omzoomd is met een hekje en waar vanaf de vrouwen
konden uitkijken op de haven en de zee om te zien of de schepen al weer terugkeerden. De Scarlett O'Hara's van deze stad konden niet gekleed worden zonder hun zwarte bediendes. Hun feesten niet gegeven, hun huizen en tuinen niet onderhouden, hun landerijen niet bewerkt. Kortom, hun bestaan zonder de slavernij was onmogelijk. Reden waarom hier in Charleston het eerste schot viel in de Amerikaanse Burgeroorlog. De "Antebellum" stad, zoals Charleston ook genoemd wordt, verweerde zich met alle geweld tegen de plannen van Abraham Lincoln, die niets van slavernij moest hebben. South Carolina behoorde tot de zuidelijke staten die zich afscheidden in de "Confederacy" het moment dat "Honest Abe" tot president werd gekozen. Waar nu nog over "gevochten" wordt is het gebruik van de Confederacy vlag. Dit jaar is besloten dat ze niet meer mag wapperen vanaf de officiële gebouwen, maar wel op de herdenkingsplaatsen van de Burgeroorlog. Een besluit waarmee de zwarte bevolking nog steeds niet tevreden is. Zij willen dat het gehate symbool van de slavernij volledig verdwijnt en accepteren naast de alom bekende Star-spangled Banner (US vlag) alleen de "State Flag" met haar halve maan en palmboom (de State Tree). Hoe de zwarte bevolking leefde krijg je hier ook een idee van. Voordat we het prachtige oude stadsgedeelte inreden kwamen we door een wijk die voornamelijk door zwarten bewoond leek te worden. Armoedig en slecht onderhouden. Het straatbeeld veroorzaakte bij ons een unheimisch gevoel. Als we over de markt lopen zien we daar de zwarte vrouwen manden vlechten zoals ze dat ook in Afrika doen. Nu wordt er in de toeristenbrochures gerefereerd aan de Afro-Amerikaanse cultuur en aandacht gevraagd voor het "prachtige handwerk" van deze dames, maar het woord slavernij wordt niet gebruikt in diezelfde folders. Afgezien van het eerste schot in de Burgeroorlog, vallen er heel wat "eersten" te melden voor deze stad:
Heerlijk al die "eersten" waar die Amerikanen zo gek op zijn. Ze geven een extra achtergrond tijdens een wandeling door de stad en zetten je daarna op het spoor voor allerlei heerlijke snuffelarijen op het internet. Extra vakantie achteraf! Net zoals trouwens het schrijven van deze verslagen. Waar kan trouwens een Kind van Kampen zich beter op haar plaats voelen dan in deze stad met haar 181 kerken, die 25 religieuze richtingen vertegenwoordigen op een bevolking van 71.000! De "Holy City", zoals nog een van haar namen luidt, heeft sinds 1670 de reputatie een religieus tolerante stad te zijn. Joden en Franse Hugenoten kwamen hier in grote getalen naar toe. Dit Kind van Kampen voelt zich zo thuis, dat ze zich in het park aan het water, na een wandeling met eindeloos veel indrukken en fantasieën neervlijt onder de Staat Palmen aan het water om een heerlijk dutje te doen in het gras. Bij het wakker worden en het weer opnemen van een omgeving die dromen over Afrika inspireerde werd ze gefotografeerd door haar echtgenoot, die eindelijk een sigaar had kunnen roken in dit anti-rokers-paradijs op een bankje onder ook zo'n palm. We vervolgen onze tocht langs de honderd-en-één
winkeltjes die allemaal de sfeer hebben proberen te handhaven van het verleden.
Onvermijdelijk is natuurlijk het binnentreden van een boekwinkel, waar je dan het boek
"Porgy" tegen kunt komen van de in Charleston geboren schrijver DuBose Heyward.
Zijn verhaal over de situatie van de Afro-Amerikanen in Charleston werd het libretto voor
Gershwin's opera De inwendige mens wil ook wat. Dus zetten we het moede lijf aan het eind van de dag neer in het enige restaurant waar geen rij met toeristen voor de buitendeur staat. "Budha" is de naam van het etablissement. Het ziet eruit als een ordinaire Amerikaanse 'diner' (zo'n geval met allemaal van die plastic bankjes en stoelen), maar het eten blijkt verrukkelijk. De bediening valt vooral bij Fred in de smaak en omgekeerd trouwens ook. De jonge Northern Belle, die haar diepe decolleté regelmatig over tafel buigt richting mijnheer mijn echtgenoot, weet ons, naast het voorzien van eten, uit te leggen dat zij in deze stad ook als vreemdeling wordt beschouwd. Ze komt van 'boven' de Mason-Dixon-line. De grens tussen Pennsylvania en Maryland, die voor de Burgeroorlog gezien werd als de grens tussen de slaven-staten en de vrije staten en die nog steeds wordt gebruikt om Noord en Zuid van elkaar te onderscheiden. Dolgraag zou ze eens naar Amsterdam gaan en bijna was ze er geweest, was het niet dat de liefde voorbij was voor haar Duitse vriendje (één van de vele verkeringen die ze achter de rug lijkt te hebben). Ze brengt het eten en haar verhalen op zo'n smakelijke en aantrekkelijke wijze, ook ik geniet ervan, dat mijn econoom, die altijd de rekening tot in de puntjes natelt de twee te veel berekende glazen wijn over het hoofd ziet. "Southern or Northern Belles" ze hebben niet alleen de decolletés gemeen........ Ik moest wel vreselijk lachen! Charleston, wat valt er nog meer van te vertellen? Dat ze niet alleen de nodige oorlogen heeft meegemaakt, want over die met de Indianen en de Fransen heb ik het nog niet eens gehad. Ze heeft ook het nodige natuurgeweld gezien. Desastreuze aardbevingen (de zwaarste in 1886) en hurricanes (de laatste was Hugo). Dan valt in de haven aan de overkant van de oude stad het vliegtuigdekschip de USS Yorktown uit de Tweede Wereld Oorlog te bewonderen. Misschien is het interessant te weten voor de zeilfanaten dat er in juni 2000 het grote zeilfestijn "Tallships" plaatsvindt. (Kijk uit als je op het logo klikt, het geluid van vallende ankers en schreeuwende meeuwen is oorverdovend). En verder hebben we het schitterende eiland "Isle of Palms", dat voor de kust ligt. ook nog ondekt. Daar zijn we in de ondergaande zon naar toe gereden. Midden op het eiland staan we stil tussen de meest luxueuze strandwoningen ooit door ons aanschouwd. De architectuur varieert van gelande ruimteschepen tot de grote, klassieke, houten, maar wel zeer luxueuze huizen. Naast ons stopt een Jaguar Coupé, eveneens met het dak naar beneden. (Zo'n beetje de enige overeenkomst tussen de twee auto's denk ik.....) Zo geruisloos staat deze stil, dat wanneer ik ineens naast me een stem hoor die roept: "Hey guys, you need some help" me zo verschrikt omdraai dat de wegpiraat en zijn maten in lachen uitbarsten. Blackbeard achter het stuur van een 21ste eeuw vervoermiddel, blauw/wit gebloemde zakdoek om z'n hoofd en een wilde, zwarte baard, lacht zich rot helemaal rot. We verzekeren hem dat er niets aan de hand is en bedanken hem voor zijn belangstelling waarop hij zijn weg vervolgt. Zij zijn blijkbaar ook aan het toeren, want we blijven op zo'n manier achter elkaar hangen dat ze op een gegeven moment weer naast ons komen rijden en Blackbeard vrolijk lachend roept: "Folks, w're hanging out together. Ain't that great?". Charleston, a great place to hang out together! Eisjen. |
||||||
terug naar Memorials Inhoudsopgave |