VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

 

VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

 

VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

 

Washington ' Memorials'

Bezoek Kinderen

Twee uur voordat ze kwamen vonden we uit dat we op een ander vliegveld moesten wezen dan dat we dachten! Ik kijk op het Internet naar de stand van zaken voor de vluchten van Delta Airlines, Fred kijkt over mijn schouder mee en zegt: "da's op Ronald Reagon National Airport, die aankomst en niet op Dulles International Airport".

Mijn hart slaat verschillende slagen over en ik kijk hoe hij naar zijn bureau schiet om die uitspraak te controleren. En inderdaad, op het schema wat hij tussen zijn papieren heeft zitten van de reserveringen die hij voor de kinderen heeft gemaakt staat keurig netjes "Ronald Reagon National Airport". Shit, daar zijn we nog nooit geweest en ik weet helemaal niet hoe je daar moet komen.

Ook daar heeft het Internet dan de oplossing voor, want bij de site van het National Airport staat keurig beschreven hoe je er moet komen vanaf DC. Ook zie ik de opmerking dat parkeren nog wel eens problemen kan geven en dat je kunt bellen hoe of het staat met de beschikbaarheid van plekken. Daar staan we dan naar elkaar te kijken. We hebben een extra auto gehuurd omdat vier koffers zeker niet in de Sebring gaan. Leuk zo'n sportieve auto, maar zeker geen familiebak. In alle haast besluiten we om dan maar alleen die gehuurde auto mee te nemen. Een Cherokee jeep, waar volgens Fred alles best in moet kunnen.

O.k. met de kaart in de hand schieten we naar de auto, nog even langs de benzine pomp en dan door het verkeer van hartje DC zien te komen. Dat gaat naar mijn gevoel veel te traag en als we de Potomac over rijden en het eerste bordje voor het vliegveld zien haal ik opgelucht adem. Ronald Reagan ligt dichter bij dan Dulles, maar voor Dulles is een aparte autobaan aangelegd, die keurig op de parkeerplaats eindigt. Maar goed, we komen er en ontdekken dan inderdaad dat het even zoeken is voordat we een parkeerplek hebben.

Wat we ook ontdekken is dat de Metro er een prachtige verbinding mee heeft……

Als we door het enorme atrium, met uitzicht over die prachtige Potomac, van het vliegveld lopen word ik natuurlijk hoe langer hoe zenuwachtiger. Waar staat die vlucht op de borden? Jeetje, ze komen al over een half uur aan. Zijn vroeger dan gepland. Pier 15. Aangezien het een nationaal airport is (ze zijn via New York gekomen en daar overgestapt) is er dus geen kwestie van douane en kun je zo tot de Pier lopen. Daar aangekomen is het uitzicht precies op die plek nul komma nul! "We hebben nog even, laten we iets doorlopen daar kunnen we het beter zien" zeggen we tegen elkaar.

Vijftig meter verder bij Pier 17 hebben we inderdaad weer zicht op de banen. Als ik daar, met al mijn zenuwen strak gespannen sta te turen naar vliegtuigen die binnen komen (ik haat vliegtuigen), hoor ik Fred in één keer uitroepen: "Hé hallo, welkom in the United States". Daar staan mijn nazaten, Irene, Erik en Anton met z'n Marguérita. Verkeerde pier, verkeerde tijdstip van aankomst en bijna hadden we op het verkeerde vliegveld gestaan……… Heerlijk om ze weer vast te houden, heerlijk om ze te horen, heerlijk om te zien dat ze het allemaal gezond maken. Kortom heerlijk. En ze passen inderdaad allemaal, met bagage, net in die Cherokee. Op weg naar huis; de vakantie kan beginnen.

Zeventien dagen later nemen we de Metro naar Ronald Reagon (ideale verbinding). Veel vroeger dan nodig is, maar ik heb altijd het gevoel dat je beter te vroeg op een vliegveld kunt zijn. Beter voor je eigen zenuwen en het geeft gewoon een overzichtelijker gevoel (voor mij althans).

Als we aankomen en zien bij welke pier we moeten zijn, ziet Marguérita eindelijk de tent waar je "bevroren yoghurt" kunt krijgen, iets wat ze vorig jaar in Canada had ontdekt en wij laten de mannen bij de pier met de bagage en gaan voor ons allen de delicatesse bestellen waar ze zich zo op verheugd had. Als we met een paar bakjes in onze handen staan en ik net proef dat het inderdaad heel lekker is, yoghurt met vruchten naar eigen keuze in een soort bevroren toestand, wordt er opeens heftig gewenkt dat we onmiddellijk moeten komen.

Fred heeft ontdekt dat de vlucht die over 2 uur gepland was geannuleerd is en is druk in gesprek met de dame achter de balie. Ze kunnen op een vlucht die over tien minuten naar New York vertrekt. Tien minuten……!?! We moeten rennen naar een andere balie om daar de bagage af te geven, weer terug naar de balie waar we net stonden en dan komt er een mevrouw die zegt "Loop maar met me mee, ik breng jullie naar een busje dat jullie naar het vliegtuig brengt". Snelle zoenen en bij mij staan de ogen natuurlijk meteen vol met tranen. Weg zijn ze ineens.

Ik heb Irene nog wat yoghurt kunnen voeren terwijl we heen en weer renden en nu staan we daar weer met z'n tweeën. We kunnen niet zien waar het busje hen heen brengt en weten ook niet met welke airline ze gaan. Een "interstate" zegt de dame achter de balie als we nog even infomeren. Dat is zo ongeveer iets als een buslijn, maar dan in de lucht. Zo'n heel kleintje, waarvan we er ik weet niet hoeveel zien vertrekken daar over die Potomac heen, voordat we besluiten de metro maar weer te nemen.

Op ons metrostation koop ik een bos bloemen. De flat is ineens weer groot en het is er vreselijk stil.

Wat we tussen hun aankomst en vertrek hebben gedaan is te veel om op te noemen. En als ik van dat soort dingen niet direct de details opschrijf dan lukt dat niet meer. We hebben eindeloos veel foto's genomen en om een indruk te geven van wat we zagen en deden heb ik een soort fotoverslag gemaakt. Gewoon hier klikken.

Eisjen
laatste keer bijgewerkt:08/03/02 «««