| Fosite’s bron
Zo bijzonder is die vijver nou ook weer niet, dacht ik nog.
Maar toch ging ik even zitten aan de rand.
Ik zag witte wolken gereflecteerd,
ik zag warmgrijs en hemelsblauw.
Ik zag vreemdgevormde takken op het water,
kleurig kroos en plompebladen.
Hoe langer ik keek, hoe meer ik zag:
een veelvuldigheid van planten aan de oever,
licht en donker, hoog en laag.
Rust kwam over mij.
Ik hoorde de suizelende wind, een kikker die kwaakte
een plons en de spiegel rimpelde.
Mijn blik gleed opzij naar de schaduwzijde,
tot onder het oppervlak, tot in de donkere diepte.
Dieper nog, veel dieper, zocht ik de bodem,
waar het licht vergeten leek,
waar de warme modder voedster was
en ik mezelf vergeten kon.
* Oude bron op Ameland
|
Het moeten jaren geweest zijn dat ik onder water leefde,
de bodem afzocht naar nog meer diepgang.
Maar wat ik vond waren oude dromen,
dromen van donkere lust en hartepijn.
En ik herinnerde me.
Ik herinnerde me het licht,
de lichte lucht en de warme wind.
O zo traag draaide ik me om.
Boven me zag ik een schitterende spiegel
en een diep verlangen welde in mij op.
Mocht ik ooit…
Ik schrok wakker van de schreeuw van een reiger
die vlak naast me geland was.
Even nog bleef ik drijven in dat gevoel van weemoed.
Tot ik de zachte vingers van de wind voelde op mijn huid.
En weer wist dat ik vrij was
Fosite is een
god van gerechtigheid. Hij luisterde naar de geschillen van
de goden en de mensen, om daarna een oordeel uit te spreken.
Zijn oordelen waren zo wijs en rechtvaardig dat alle
partijen altijd vrede kon hebben met zijn uitspraken. (meer
bij
Nederlands Heidendom) |
