Het begon met een openlucht dienst voor alle soorten gelovigen. Opening met Islamitisch gebed en het voorlezen van teksten uit de Thora, het Nieuwe Testament en uit Hindu en Sikh tradities. De mars zelf werd voorop gegaan door een band van Afro-Amerikaanse drummers. Een klok, gemaakt van gesmolten wapens, werd 12 keer geluid door 12 kinderen. Eén keer voor elk kind dat elke dag sterft door wapengeweld.

Hartverwarmend om hele generatielijnen, van alle rassen, hand in hand over de Mall te zien marcheren. Grootmoeders die in rolstoelen door dochters worden geduwd, klein- en achterkleinkinderen er omheen. Honderden kinderwagens en buggy's, alles versiert met het logo van de "Million Moms", een wapen met uit de loop een roos. En natuurlijk werd het één grote picknick. Amerikanen maken overal een picknick van. Iedereen had eten en drinken bij zich en zodra het eindpunt was bereikt werden de kleden uitgespreid en kon je van Capitool tot aan het Washington Memorial zien hoe inderdaad dit gebied weer eens de speeltuin van de Natie werd.

Op het podium, waarvan de beelden via een groot aantal schermen over de hele Mall gevolgd konden worden, werden ondertussen de verhalen verteld door hen die geliefden verloren. Dat zorgde nogal eens voor het wegslikken van tranen. Zo veel vrouwen, met zo veel verdriet door zo veel onnodig geweld. Vier uur lang konden ze hun verhaal kwijt. Vaak verdrietig, maar ook regelmatig heel boos, werd er op het podium gevraagd wanneer er nu eens een eind kwam aan de verstikkende financiële macht van de National Rifle Association in het Congres. Wanneer gingen de mensen die zogenaamd voor hen in het Capitool zaten nu eindelijk eens luisteren naar hun stemmen? Er werd gedreigd dat alleen die presidentskandidaat met duidelijke maatregelen in zijn programma op hun stem kon rekenen. Er werd gehamerd op de invloed van elke stem van elke moeder straks in november.

En wat willen ze nu eigenlijk allemaal, deze moeders?

1. Een vergunning voor wapenaankoop.
2. Controle op eventueel geestelijk en/of lichamelijk geweld in het verleden van de aanvrager van de vergunning.
3. Een veiligheidsslot op wapens, zodat alleen de eigenaar van het wapen dit kan gebruiken
4. Eén aankoop van een wapen per maand.

In onze oren zeer redelijke verzoeken. Iets waar je je alleen maar over kunt verbazen dat het niet zo is.

De relatie van de Amerikanen met hun pistolen en geweren is voor ons moeilijk te begrijpen. De "Founding Fathers" hebben hen bij het opstellen van de grondwet eind 18^e eeuw, in het zogenaamde Second Amendment, duidelijk het recht gegeven om zelf lijf en bezittingen met wapens te verdedigen. Eén op de vijf Amerikanen heeft één of meer wapens en is ervan overtuigd dat die "onafhankelijkheid" zijn grootste goed is. In een krantenartikel vóór wapenbezit las ik de uitspraak: "gedurende de wilde jaren twintig waren er geen roofovervallen, noch verkrachtingen, omdat iedereen die op straat liep een wapen op zak had. Een gewapende gemeenschap is een beleefde gemeenschap…….." Als je dus vergeet dat er een Eliot Ness en "Untouchables" voor nodig waren om een eind te maken aan de terreur van gangsters als Al Capone en zijn maffioso in die zelfde jaren twintig, dan word je als de Second Amendment Sisters.

De "Second Amendment Sisters" is een organisatie van vrouwen opgericht direct nadat de eerste verhalen in de krant verschenen over de Million Mom March (MMM). Zij hebben de tegendemonstratie genaamd de "Armed Informed Mothers" (AIM - heel toepasselijk) georganiseerd. Ook op moederdag en ook op de Mall, maar aan de andere kant van het Washington Memorial. De website van deze dames getuigt van het belang dat gehecht wordt aan het zelf kunnen verdedigen van het eigen lijf. Veel slachtoffers van lichamelijk geweld die menen dat wanneer ze gewapend zouden zijn geweest ze niet beroofd of verkracht zouden zijn, of geen geliefden verloren zouden hebben. Deze vrouwen riepen hun "zusters" op ook hun stem te laten horen moederdag, om ervoor te zorgen dat hun rechten hen niet afgenomen worden door een stelletje "sissies" (slappelingen), zoals een journaliste de MMM-vrouwen omschreef. Dat deze 'sissies' niet vragen om complete afschaffing van wapenbezit, maar alleen maar om regels daaromheen, daar wordt aan voorbijgegaan. "Geef ze één vinger en je raakt al je wapens kwijt" lijkt de grote angst.

Ze waren er, de Second Amendment Sisters. Het frappante was alleen dat hun demonstratie grotendeels bestond uit mannen en bijna iedereen was blank! 's Middags om twee uur liepen ze van hun gedeelte van de Mall via Constitution Avenue, een straat paralel aan de Mall, naar het Capitool. Een verhoudingsgewijs kleine groep, zo'n 10.000 mensen, liep gewapend met borden waarop o.a. te lezen stond "My Mom is a gun owner, a great shot and a great mom!" of "An armed man is a free man" in een ijltempo richting Capitool onder begeleiding van behoorlijk wat politie. We hadden moeite om ze bij te houden, maar waren nieuwsgierig genoeg om mee te blijven rennen om te zien of het tot confrontaties zou komen met de MMM-moeders. Maar nee, gelukkig werd het bewijs geleverd dat een gemeenschap zonder wapenen ook een beleefde gemeenschap kan zijn.

En wie kwamen we ook tegen? Nog een zuster in de strijd en zelfs een heel bekende: Hillary Clinton! Zij is niet alleen gewikkeld in de strijd om het presidentschap, stemmen winnen voor de democraten die uitgebreide maatregelen willen voor wapenbezit, maar ook haar eigen strijd om het senatorschap van de staat New York. In een roze zijden broekpak, gewapend met een hoed waarop alle buttons van de MMM-vrouwen liep ze handen te geven aan het vrouwenvolk, omringd door mannen met donkere brillen in open, donkere jasjes (wapens onzichtbaar). Hoe belangrijk de strijd om het senatorschap voor haar is bleek toen een stel vrouwen naast me riep; "hey Hillary, here New York". Prompt draaide ze zich om en kwam onze richting uit met een stralende glimlach en de woorden "There is so much to do in New York" en iedereen kreeg een handje en een woordje, zelfs ik. Tegen mij zei zei ze; "thank you for coming" …... Nou toen kon m'n dag natuurlijk helemaal niet meer stuk J! Nou maar hopen dat m'n foto's gelukt zijn met al die dringende vrouwen om me heen die ook een handje wilden.

Een interessante dag, met weer een ander beeld van Amerika. Of het geholpen heeft? Geen idee, maar het was goed om te zien dat er zo veel mensen graag een verandering willen. De stemmingen in november zullen moeten uitwijzen of men aan dit onderwerp echt veel waarde hecht. Ondertussen was George W. Bush, de vertegenwoordiger van de wapenbezitters, zo slim om twee dagen voor de demonstratie in zijn staat Texas, gratis geweersloten uit te delen en aan te kondigen dat wanneer hij straks president "is" het hele land gratis geweersloten krijgt! Texas: De grootste staat met de grootste armoede, de slechtste gezondheidszorg, het slechtste onderwijs, het hoogste aantal ter dood veroordeelden en de slechtste pro deo advocaten! Op z'n Amerikaans kan ik alleen maar zeggen; "God forbid!"

Dan kom je thuis na een vermoeide dag, met een voldaan gevoel over een goede moederdag zonder kinderen en echtgenoot (de laatste zit in Namibië). Je doet de tv aan met het idee om via dat medium nog even terug te kijken op de Mall, waarvan CNN de hele dag een live uitzending heeft, en dan schrik je je te pletter als tussendoor ineens de beelden van Enschede verschijnen. Je grijpt naar de telefoon en bent vreselijk blij als je hoort dat je vrienden in die stad niets ernstigs is overkomen, maar wat een ellende en verdriet. De BBC komt meteen al met een goede reportage. De wereld is klein, het nieuws gaat snel. We rennen van verbazing naar verbijstering. Toch nog barsten in de dag die niet stuk kon!