'Deathrow' in de Verenigde Staten van Amerika

De Verenigde Staten van Amerika verheugt zich op de dood van Timothy McVeigh, de man die in 1995 een bom legde onder het City Federal Building in Oklahoma en 168 mensen ter dood bracht.

Uitspraken door radio- en tv-persoonlijkheden in de trant van “ik wil zien dat hij pijn lijdt”, “het gebruik van een dodelijke injectie is een veel te zachte straf”, of “ik zou hem het liefst die naald zelf in zijn arm steken” doen de gedachte aan een lynchpartij bij me opkomen. Een  woord dat niet klopt, ik weet het. Van Dale zegt  lynchen is:

een van misdaad verdachte persoon in samenwerking met anderen zonder proces vermoorden”.

OK, dat is hier niet het geval. McVeigh is niet verdacht, hij heeft bekend. Er is een proces geweest, hij is verdedigd en er is in totaal meer dan 100 miljoen dollar aan belastinggeld aan de gehele procedure uitgegeven in de afgelopen zes jaar  . Dus lynchen mag ik het officieel niet noemen. Maar het duidelijk voelbare genoegen in de wraak door middel van een lijfelijk straf maakt me echter misselijk en doet foto- en filmbeelden naar boven komen die ik liever zou vergeten. 

Dit land, dat grotendeels  ‘pro life’ (tegen abortus) is, is ook ‘pro death’ (voor de doodstraf) en helemáál voor de dood van McVeigh.  In de 38 van de 51 staten die de doodstraf uitvoeren zou,  volgens de laatste opiniepeilingen,  het aantal voorstanders van de doodstraf wel kunnen dalen tot minder dan 50%. In dat geval zouden die staten echter moeten garanderen dat de dader altijd minimaal 25 jaar in de gevangenis zou zitten of levenslang zou krijgen. Daarbij  zou er dan ook een vergoeding voor de familie van het slachtoffer moeten zijn. Vergeleken met 1984, toen 80% nog vóór de doodstraf was, een enorme daling. Maar in het geval van McVeigh wil 71% van de totale bevolking van de Verenigde Staten hem nu dood zien.

Relevante links:

 

 

 

 

 

 

 

Welcome to the Religious Organizing Against the Death Penalty Project


De kardinalen van Baltimore en Los Angelos wijzen het volk erop  dat:

 “(...) de doodstraf een valse belofte is. Het brengt geen heling bij de achterblijvers en versterkt alleen maar de cultuur van geweld. (...) Als we in dit geval demonstreren dat we “pro life” zijn dan zal onze boodschap over “leven” de volgende keer ook luider en duidelijker zijn”. 

 
Dit maal een boodschap van de Rooms Katholieke kerk waar iedereen zich toch in zou moeten kunnen vinden naar mijn idee, maar blijkbaar niet één die bij het, normaliter, zo Godvrezende Amerikaanse volk doordringt. 

Wat het proces van McVeigh zelf betreft is Amerika wederom weer eens geconfronteerd geworden met een overheidsorgaan dat niet te vertrouwen lijkt. “Krijgen we binnenkort te horen dat er eigenlijk nog meer documenten waren die de verdediging had moeten zien” vroeg de gastheer van een populair nieuwsprogramma toen bleek dat de FBI 4.034 pagina’s had achtergehouden. 4.034 pagina’s die de verdediging  in vier weken moest doorwerken. De executie werd uitgesteld van 16 mei naar 11 juni 2001 en de minister van justitie garandeerde dat er geen enkel stuk tussen zat dat de veroordeling zou kunnen wijzigen. 

Misschien dat dit laatste een steuntje in de rug zou kunnen zijn voor de organisaties tegen de doodstraf. Er zijn de laatste jaren heel wat mensen actief met het naar boven brengen van feiten waaruit blijkt hoe vaak het fout gaat. De Juridische faculteit van een universiteit in Chicago  en die van een universiteit in New York doen beiden onderzoek in twijfelachtige zaken en helpen ter dood veroordeelden pro deo. Zij komen tot de conclusie dat:

“(...) er veel te vaak sprake is van veelvuldige fouten veroorzaakt door onbekwame, door het hof aangestelde, advocaten en overactieve, op resultaat beluste politie en juridische aanklagers.“

Alleen al in de staat Illinois zijn in de afgelopen 13 jaar 13 mensen vrijgelaten uit de “death row” (de rij van wachtenden op de doodstraf) omdat bleek dat ze daar onschuldig zaten.

Niet alleen fouten en “eigen carrière eerst”, maar ook racisme leidt tot foute veroordelingen en enorme verschillen op de “death row”.  Enkele feiten:

 

History of the Death Penalty in the United States (NAACP)
History of the Death Penalty in the United States (NAACP)

1. Als het slachtoffer blank is dan heeft de dader vier keer meer kans veroordeeld te worden tot de doodstraf dan bij een zwart slachtoffer.

2. Sinds 1972 werd 82% van de veroordeelden geëxecuteerd wegens het doden van blanken, terwijl meer dan 50% van de slachtoffers zwart of van een andere kleur was. 

3. Sinds 1977 zijn in de staat Mississippi 197 personen geëxecuteerd, waaronder slechts één blanke voor het vermoorden van een zwarte.

 
In 1972 heeft het US Hoger Gerechtshof al toegegeven dat de doodstraf op een “arbitraire en grillige” manier werd toegepast. In 1990 heeft dit Gerechtshof nogmaals geconfirmeerd dat er bewijs was van een ‘onevenredig beeld op basis van huidskleur bij het aanklagen, veroordelen en het uitvoeren van de doodstraf’.

Op Federaal niveau, dus landelijk en niet per staat (de doodstraf wordt meestal op staatsniveau uitgevoerd, waarbij het Texas van ex-goeverneur George W. Bush de kroon spande), ziet dat er als volgt uit:

  Veroordelingen of Federaal niveau
Schema (met Timothy McVeigh) van Abolitionist Action Committee
 
Bij dit alles heb ik het nog niet eens over de veroordeelden die geestelijk achtergebleven zijn. Momenteel wordt onderzocht of het mogelijk is hen uit te sluiten van de doodstraf.

Onder alle argumenten vóór de doodstraf is er één die heel erg aanspreekt. "Het is goedkoper dan levenslang opsluiten." In de staat Florida, om er maar één met een glimlach te noemen, is echter het levenslang opsluiten van een veroordeelde bijna zes keer goedkoper als het ter dood veroordelen ($600.000 versus $3.2 miljoen). Politici argumenteren dat ze hard op kunnen treden tegen de misdaad door het uitvoeren van de doodstraf. Dit lijkt op het dempen van de put nadat het kalf verdronken is. Meer dan 94% van alle criminele justitie dollars wordt uitgegeven na de misdaad.

Morgen is het dan zo ver. Terug naar de middeleeuwen om te genieten, sidderen en beven bij een publieke veroordeling. 1600 motelkamers worden bezet door nieuwsjagers die gelukkig weinig beelden kunnen uitzenden.  Alleen 300 mensen, nabestaanden van de slachtoffers, mogen de executie per televisie volgen. Directe getuigen zijn de mensen ‘uitgenodigd’ door McVeigh, waaronder zijn 2 advocaten en de schrijver Lou Michel die het boek over hem schreef  “American Terrorist”. De schrijver Gore Vidal, die artikelen over McVeigh schreef, en ook door McVeigh was uitgenodigd zou er op de eerder geplande datum van 16 mei wel bij zijn, maar is verhinderd voor de dag van morgen. Geen familie en geen geestelijk begeleider. Wel tien, door middel van loting gekozen, familieleden van de slachtoffers, tien journalisten en enkele overheidsambtenaren.

Slechts één van de directe nabestaanden, Bud Welch de vader van de 23 jarige Julie Welch, spreekt zich openlijk uit tegen de executie van McVeigh. Dit zijn zijn woorden:

"When we take Tim McVeigh out of his cage in Terre Haute, Indiana, for the purpose of killing him, it won't bring Julie back or any one of the other 167 others. It won't bring me any peace, or any of the rest of them any peace, because God simply did not make normal human beings to where we are somehow going to feel good out of killing a caged human being."

(Als we Tim McVeigh uit zijn kooi in Terre Haute, Indiana, (de plaats waar hij gevangen zit: Eisjen) halen om hem te doden, dan zal dat Julie niet terug brengen, noch iemand van de andere 167. Het zal mij geen vrede brengen, noch iemand van de anderen, simpelweg omdat God geen normaal menselijke wezen geschapen heeft om te genieten van het doden van een gekooid menselijk wezen”.)

Eisjen
10 juni ‘01

  Terug naar Inhoudsopgave
Washington Memorials