Een bijzondere terugreis.

Het vliegtuig taxiede keurig op tijd richting de startbaan, maar we waren nog geen 2 minuten op weg of stonden al weer stil. Denkend aan het radioprogramma dat ik de vorige dag had gehoord over het schrijnende gebrek aan personeel in de verkeerstoren (18 vacatures) vermoed je dan dat er op dat niveau wat aan de hand is. Even later kwam echter de captain over de intercom met de boodschap: Er is iemand met medische problemen we gaan weer terug. "Beter nu, dan een uurtje in de lucht…..! ", was mijn idee. Dus terug, weer aan de slurf en toen kwam het bericht: "het duurt nog wel anderhalf uur voordat we weer de lucht in mogen". En dan begint natuurlijk iedereen met elkaar te praten.

Mijn buurman, een jonge vent van eind 20 begin 30, werd meteen heel spraakzaam en ik heb met verbazing en vertedering naar hem zitten luisteren. Hij had zojuist een baan in de IT, een flat in de Rivierenbuurt in Amsterdam en een Alfa Romeo opgegeven voor de liefde van zijn leven. Een gescheiden verpleegster van 34 met twee zoons van 11 en 13 jaar woonachtig in Billings, Montana (20.000 inwoners). Een half jaar geleden had hij tijdens een vlucht van Washington naar Mexico,  met haar kennis gemaakt. Ze had naast zijn vriend gezeten en tijdens de vlucht had deze voornamelijk met haar gesproken en had hij zijn nieuwe videocamera uit geprobeerd en het tweetal gefilmd. Bij het uitstappen in Mexico hadden zij elkaar aangekeken en: "Er gebeurde iets". Even later had hij tegen zijn vriend gezegd: "dit is ze….. dit is 'mijn' vrouw!".

Na zijn vakantie hadden ze contact met elkaar en was hij naar Billings gevlogen. Billings, de "Poort tot het Wilde Westen", zoals de plaatselijke website verkondigt, waar de Informatie Technologie naar zijn zeggen nog nauwelijks door was gedrongen. Maar de liefde bleek heftig en niet te stuiten ondanks twee (bijna) pubers, gewend aan een gewelddadige vader, waar hij meteen zijn handen aan vol had gehad. Na dat verblijf had hij haar grootste wens vervuld: Parijs zien. Niets romantischer dan samen Parijs zien. Toen was dan ook zijn besluit gevallen om alles op te geven en te kijken of hij werk in Billings zou kunnen vinden. Al was het cowboy worden in die droge staat. Dus alles verkocht, inclusief de flat waar drie weken geleden nog een nieuwe keuken was geplaatst.

Op mijn vraag hoe of zijn ouders over zijn besluit dachten vertelde hij, dat ze haar heel aardig hadden gevonden en dat ze begrepen wat hij nu ging doen. Al die tijd dat hij zat te vertellen keek ik sprakeloos naar deze prachtige yup, in tweedelig grijs, van Indonesische oorsprong, die zijn schitterende metalen "mobile office" daarnet met veel zorg in de bagage ruimte had weggewerkt, met een fraaie Benneton tas aan zijn voeten waaruit hij ''haar' foto haalde. Of liever gezegd ''hun' foto. Zelf genomen met de camera vlak voor hen beiden. Een blond hoofd met blauwe ogen die al wel het nodige gezien hadden, een vrolijke lach met beginnende rimpels en ogen. Daarnaast een donker hoofd, een trotse glimlach in een glad gezicht met bruine ogen die, zo te zien, voornamelijk het mooie van het leven zagen.

Wat zeg je dan? Niet veel eigenlijk. Af en toe had ik het gevoel dat als ik niet uitkeek de tranen me in de ogen zouden springen. Zo jong, zo veel (over?)moed. Gestudeerd in Delft, bij de Marine gezeten en dat ging nu intrekken bij een verpleegster met een jaarlijks inkomen van $ 17.000, woonachtig (vergeleken met Amsterdam) in "the middel of nowhere" in een huis met 2 slaapkamers, een grote tuin die bewaterd wordt dmv een eigen bron en twee jongens die hij tijdens zijn laatste snelle bezoek had gezegd dat ze van nu af aan "zakgeld' kregen en er niet meer overal om gevraagd en gezeurd kon worden. Verder nog geen idee hoe hij aan een baan moest komen. Eén ding was echter zeker; "voorlopig zat hij niet meer in de file………".

Ondertussen zaten wij ook niet meer in de vliegtuig-file. Tijdens zijn verhaal, klonk al heel snel de stem van de captain weer door het vliegtuig, dat we er toch tussendoor mochten en uiteindelijk kwamen we slechts met een vertraging van 45 minuten in DC aan. Door zijn verhalen en de laatste film met Julia Roberts, plus een oude James Bond met Sean Connery waren de acht uur vliegtijd snel voorbij. Mijn buurman en ik namen bij de transferruimte afscheid. Ik wenste hem een gelukkig leven toe. Vrolijk lachte hij en zwaaide nog even naar me toen ik naar de aankomsthal liep. Daar duurde het vrij lang voordat mijn bagage te voorschijn kwam en ik met kloppend hart, vanwege ontbijtspek, kaas, brood, worst en nog meer van die producten in mijn koffer die de US of A niet in mogen, door de douane liep. Fred zat dus al enige tijd te wachten. De bagage paste maar net in de auto en in de warmte (30 graden) reden we meteen de file in. Rondom de wereldbol zitten we constant en overal in de file, behalve in Billings, Montana.

Eisjen
10 juli 2000

 

      Relevante
      Links

terug naar
Memorials
Inhoudsopgave