 De vlag halfstok |
De dag erna |
 Elke 25 meter een agent |
|
|
Het is
prachtig weer, de zon staat stralend aan de lucht en het is zo'n 20
graden. De Wereld Bank alarmlijn meldt dat wanneer men zich niet veilig
voelt iedereen vandaag rustig thuis kan blijven. Fred heeft dringende
zaken op kantoor, dus ik besluit met hem mee te gaan. Liever samen de
stad in en zien wat er gaande is, dan onrustig thuis te zitten.
In de metro is het rustig. Bij aankomst in de stad is het minder druk dan normaal. Ik laat Fred bij zijn kantoor alleen en loop richting Witte Huis. Was gisteren alles vanaf 2 blokken voor het Witte Huis afgesloten, nu kan iedereen weer gewoon voor het Witte Huis langs. Het enige verschil met anders is dat de vlag half stok hangt, dat er nu op elke 20 meter een agent staat, dat de overkant van de straat vol staat met trailers met paarden en er veel agenten in rijlaarzen rondlopen, of op een bankje een boek zitten te lezenen. Fotografen met enorme lenzen lijken te proberen tot in het Witte Huis te fotograferen. Het persgedeelte in de Witte Huis tuin heeft reporters en fotografen wachtend en op het dak tegenover het Witte Huis is het CNN center op het dak zichtbaar. Het beeld is één van vrede op een prachtige septemberdag. Ik maak foto's van de paarden en de agenten. Eén agent komt op me af en vraagt wat voor camera ik gebruik. Als ik uitleg dat het een digitale camera is, vindt hij het maar al te leuk om samen al de gemaakte foto's door te nemen. We hebben veel plezier over de resultaten en praten niet over wat ons eigenlijk allemaal gisteren is overgekomen. Alsof we extra willen genieten van deze vrede en alsof het misschien wel weg zal gaan, als je er maar niet over praat...... Dan loop ik richting Washington Hotel waar je op het dakterras het Witte Huis en het Pentagon kunt zien liggen. Het Witte Huis heeft slechts twee bewakers op haar dak en uit het Pentagon komt nog lichte rook. Het personeel op het dak vertelt dat het terras nog niet open was op het moment dat het vliegtuig op het Pentagon crashte en niemand het gezien heeft. Ik lunch er en geniet van deze stad, die op deze hoogte haar reputatie als groenste hoofdstad ter wereld waar maakt. Na een uur zie ik dat de rook boven het Pentagon is verdwenen en neem de Metro die kant op. In de Metro wordt me verteld dat bij het Pentagon alleen mensen uit mogen stappen met personeelspassen. Als de Metro de rivier oversteekt ligt het Pentagon er in volledige vrede bij. Haar gewonde kant is vanaf hier niet zichtbaar. Het lijkt alsof er helemaal niets gebeurd is. Onwezenlijk. Het is allemaal zo mooi en er zijn daar naar de huidige schatting 100 tot 250 mensen dood. Op Pentagon Station staan onmiddellijk bij elka uitgang van de Metrotrein agenten. Slechts een enkeling die onmiddellijk zijn pas laat zien gaat er uit. Ik rijd verder naar Pentagon City, kijk daar nog even rond en zie rust en vrede. Heel wezenloos ga ik weer naar huis en durf nauwelijks de TV aan te doen. Maar dan hoor ik dat wij deze mooie september dag hier in Washington, naar alle waarschijnlijkheid, te danken hebben aan de mannen in het vliegtuig dat neerstortte bij Pittsburg. Zij begrepen uit telefoongesprekken wat er gaande was, wisten dat ze doodgingen en besloten er voor te zorgen dat hun vliegtuig geen ravage zou veroorzaken in Washington en hebben op hun beurt de cockpit overvallen. Washington, wij kennen reletavie vrede dankzij moedige mensen. Ik ben dankbaar. Eisjen |
|
