Squaredance

 

Voor informatie over square dancing:

 

 

Dancing in Washington DC

 

Squaredance......

Een kast van een huis in één van Washington's duurste wijken. Nog nooit heb ik zo'n "display" van zilver, schilderijen, collecties edelstenen en half edelstenen bij elkaar verzameld gezien. We bevinden ons in het hol van de leeuw, alleen maar Republikeinen om ons heen……. Ik ben verbijsterd want dit had ik helemaal niet verwacht.

Eben, een vriend van vriend/priester William die in Engeland zit, heeft ons uitgenodigd voor een avond Square Dancing, met vooraf een etentje "onder vrienden". We zijn er naar toe gereden terwijl ik Eben's aandeel voor de maaltijd op schoot had, een enorme, warme schaal met een verrukkelijk ruikend appelgerecht en Fred Polly's "kip casserole" in de gaten probeert te houden. Polly is Eben's vriendin van zo'n jaar of 75. (Eben heeft ook die leeftijd). En Polly ziet er prachtig uit voor de gelegenheid. Een speciale bloemetjes rok met daaronder een soort crinolineachtig geval in knal blauw met allemaal stroken zodat die straks tijdens het dansen prachtig te voorschijn kunnen komen. Haar haar heeft duidelijk vandaag een Amerikaanse Kappers Behandeling ondergaan en staat als een leewinnenkam om haar heen in prachtig zilver grijs.

Dan arriveren we dus bij de zojuist genoemde Mansion en blijkt het huis vol te zijn met mensen in de leeftijd van Eben en Polly die elkaar al "eeuwen" kennen en ons vreemdelingen zeer hartelijk begroeten. Ik kijk mijn ogen uit in de hal, in de kamer waar we onze jassen kwijt kunnen, in de enorme keuken waar de gastheer achter een soort bar de drankjes prepareert en waar de bediening (een Zuid-Amerikaanse dame; zou ze zwart werken?) druk in de weer is met de schalen die door iedereen worden binnen gebracht en in de eetkamer waar zo'n tafel staat die ik ook altijd zag in ambassade residenties. Zo'n schitterend mahoniehouten geval waaraan makkelijk 20 mensen kunnen zitten.

De gastvrouw komt op me af en duwt me een kaart met harten drie in mijn hand. Ik sta haar enigszins verbaasd aan te kijken en ze zegt "to find your place at the table, dear". "Oh, sure", zeg ik, maar mag een boon zijn als ik het snap en loop dus tussen alle borrelende mensen door naar de eetkamer om te zien hoe dit werkt. Op de eettafel ligt bij elk bord, om en om een zwarte of een rode kaart. Aha, rood is voor de dames en zwart is voor de heren en ik zie waar ik moet gaan zitten…..

Aan tafel zit ik tussen Eben en nog een heer in waarvan ik de naam vergeten ben. Hij begint direct te vertellen over het aandeel van zijn schoonvader in het graven van "the ditch"…….. Het Panamakanaal. De man is er volgens het verhaal stinkend rijk mee geworden en verder vertelt mijn tafelheer hoe hij zijn pecunia's heeft verzameld door het aanleggen van spoorlijnen zo'n beetje overal ter wereld. Ook komt er een heel verhaal over de Clubs waar hij lid van is (sommige 180 jaar oud en nog steeds alleen voor mannen…..) en hij vraagt me of de Wereldbank ook lidmaatschappen van Clubs in Washington voor ons heeft verzorgd bij aankomst. Als ik zeg dat ik nergens van weet zit hij me even in volle verbijstering aan te staren. Een Mens Zonder een Club……. en begint dan snel te praten over alle reizen die hij en zijn vrouw constant maken. Ze hebben een huis in San Francisco, eentje aan de Chessapeak Bay en eentje in Washington en tussendoor stappen ze regelmatig op een Cruiseboat of nemen het vliegtuig.

Aan de overkant van de tafel hoor ik Fred zijn tafeldame net vragen welke van de vele reizen die zij naar Afrika, Azië en Europa heeft gemaakt het meeste indruk heeft gemaakt. Na even nagedacht te hebben komt het antwoord: "Geen één, ik hou niet zo van reizen……." De hele tafel bulkt van het geld, ze reizen van hot naar her om er over te kunnen praten, maar thuis komen lijkt nog wel het leukste te zijn.

Na de maaltijd rijden we om acht uur naar de kerk waar iedereen lid van schijnt te zijn en daarnaast is een zaal waar op het podium een banjospeler en een gitarist zitten naast de man die men de "Caller" noemt, gekleed in cowboylaarzen, een zwarte broek, witte blouse en met zo'n cowboystrikje om de nek.

Squaredancing gebeurt in groepen van vier paren. Oorspronkelijk een lijndans van alleen maar mannen ontwikkelde het zich via Frankrijk, waar men het de Contradance Anglais noemde, met de grote emigratie mee naar de VS. De enige typisch Amerikaanse ontwikkeling in de dans is de Caller, de man die afroept tijdens het dansen welke bewegingen gemaakt moet worden en welke kant je op gaat. Een goede Caller kan een zaal vol met mensen elke beweging laten maken die hij wil en hij kan ze van links naar rechts door de zaal laten bewegen.

Polly beslist dat zij met Fred zal dansen en ik met Eben omdat we beiden geen notie hebben van hoe of wat. We hebben het ooit gezien in juni 1999, toen we hier waren voor Fred's eerste onderhandelingen met de Bank, en men in een tent op de Mall in grote groepen met heel veel plezier bezig was.

We stellen ons op in een groep van vier paren, twee aan twee tegen over elkaar. Het paar met de rug naar de Caller is paar nummer één, paar nummer twee staat rechts daarvan, paar nummer drie er tegen over en paar nummer vier links van paar nummer één. Onder leiding van de Caller demonstreert paar nummer één wat de bedoeling is van de dans en dat is allemaal veel te gecompliceerd om uit te leggen, maar de namen van de dansen zijn wel heel leuk: "Birdie In The Cage", "Lady 'Round The Lady" and "Dive For The Oyster" om er maar een paar te noemen. Je moet vreselijk goed luisteren en dan weet je, doordat er één paar is wat het voordoet voordat men allemaal begint te dansen, wat bepaalde uitdrukkingen betekenen. Na behoorlijk wat druppels zweet, veel gelach en gehoord te hebben dat we beiden natuurtalenten waren, wisten we aan het einde van de avond wat we moesten doen als de caller riep: "sashay" = zijdwaarts 'huppelen', "parade" = met partner in ruggelings gekruiste armen op de muziek lopen, "dozy-dozy" = met de armen voor de borst om je partner heen lopen met de ruggen langs elkaar en "alemaine" = door het vierkant cirkelen, door van uitgestoken hand naar hand, naar hand te dansen, om als je weer bij je eigen partner bent een rondje om elkaar te "swingen"…….

Om half elf, na de grote finale, "the Virginia Reel", staan we toch allemaal enigszins te hijgen en nemen we hartelijk afscheid. Verschillende paren komen op ons af en vragen of we toch alsjeblieft weer willen komen. "Jong bloed" is nodig!… "and your such a charming couple". Blijkbaar maakt het niet uit als je geen lid bent van een Club en dat ik iets tegen Republikeinen heb, heb ik wijselijk voor me gehouden.

Fred verzucht in de auto: "heel leuk voor een keer en een prima antropologische ervaring, maar svp niet elke 14 dagen……."

Eisjen 13.12.01

Terug naar Washington memorials index