Maar eerst de hoofdstad Dover zelf. De avond ervoor hebben we alleen de reclame borden langs de autobaan gezien, dus moeten we toch eerst nog even het historische centrum van de hoofdstad bezoeken, alvorens de Eerste Staat verder te ontdekken. We draaien de parkeerplaats tegelijkertijd op met een oudere dame in een joekel van een Amerikaanse slee en parkeren naast elkaar. Staan dan ook naast elkaar bij de parkeermeter, waarop ze me vraagt het eerst te doen, want ze weet niet hoe het werkt. Deze (zelfs bij mij vergeleken) kleine dame, met het grijze haar strak in de bekende Amerikaanse krul, verklaart dat ze de pest heeft aan de "grote" stad vanwege de onbeleefde mensen en het vele lawaai. Even zie ik mijn oma voor me, wiens favoriete programma de Beverly Hillbillies was in de jaren 50. Deze dame zou zo in het verhaal gepast hebben. Mama en ik dachten nota bene bij het binnenrijden van het oude historische centrum van Dover, hoe mooi schoon, rustig en wel onderhouden het er hier allemaal uitziet. Mevrouw Hillbillie, met alle respect, blijkt dan ook te wonen op een boerderij zo'n 25 mijl van de stad. Als ze dan ook nog zegt; "I haven't been here since the beginning of December. Try to avoid it as much as possible". Moet ik, als echte "City Slicker" (een term die ik gisteravond leerde tussen de linedancers) toch wel lachen en help haar om haar parkeerticket op de juiste wijze uit de machine te krijgen. Als dank krijg ik te horen: "Ý'all have a nice day, dear!" Werkelijk Mrs. Hilbillie!
(http://www.pcperspectives.com/hillbillies/index.html Het originele liedje en de nodige foto's van jeugdherinneringen)

Historisch Dover bestaat uit een aantal 19^e eeuwse huizen, opgetrokken uit rode steen en gemetseld volgens het "Vlaamse systeem". Wat wil zeggen één steen in de lengte en daarna één dwars (als je Michener's 'Chesapeake' leest worden zelfs deze kleine details interessant en herken je het onmiddellijk als je naar de huizen kijkt). Spierwitte pilaren sieren het gerechtsgebouw en de werkplek van de gouverneur. Het is heerlijk weer als we door het parkje in het midden lopen. Overal reiken tulpen naar de zon in bloemperken, tussen gras waarvan niet één sprietje te hoog is. Het is ook stil in de "grote" stad, waarvan de inwoners voornamelijk advocaten schijnen te zijn gezien de naamborden op de gevels. Ze lijken ook bang te zijn voor de zon. Gordijnen overal dicht en geen kip op straat. Een rondje stad en postkantoor (voor de ansichtkaarten van moeders) is gauw geschied en als we dan langs een bord komen met daarop "Today liverwurst sandwiches" rekenen we op de Duitse degelijkheid en receptuur die hier achter moet zitten en schaffen onze lunch aan. Gezeten in de zon blijkt die inderdaad heerlijk te smaken.

We worden op de plantage rondgeleid door een hele enthousiaste, zwarte dame. Ze is precies gekleed zoals de slaven destijds, evenals alle andere mensen die de plantage nu als museum runnen. Haar kennis is groot en haar verhalen levendig. We zijn haar enige klanten en in elk vertrek weet ze het verleden zo reëel naar voren te brengen dat ik, wanneer ze in de slaapkamer vertelt hoe de "bedbugs" uit matrassen werden gehaald, prompt overal jeuk krijg en het gevoel heb dat mijn spijkerbroek er van vergeven is. Om het huis is een prachtige tuin aangelegd met schelpen- en baksteenpaden. Er achter wordt de spinazie gesneden in de velden van de huidige buren. Een zo mooi, landelijk tafereel in de zon, dat je zou doen verlangen naar vervlogen tijden, waarin vervoer alleen maar met één paardekracht ging. De realistische verhalen van onze gids doen ons realiseren dat we heel wat beter af zijn in dit airconditioning tijdperk, waar dit land nog steeds gesprayed moet worden tegen muskieten en waar grote hitte en flinke kou heel wat makkelijker te bestrijden zijn.

Wederom een duizelingwekkend hoge brug op. Als ik al joelend deze tweebaans hoogte onder controle probeer te krijgen, verzoekt mama mijn gegil te staken, want ze vindt het zo al eng genoeg. Ze heeft alijd al hoogte vrees gehad en durft nauwelijks te kijken naar het prachtige uitzicht. Dit keer over het Chesapeake - Delaware Canal dat het noorden van het Delmarva peninsula doorsnijdt. Ter hoogte van Delaware city steken we over. Ook hier moeten de grote oceaan schepen onderdoor, maar door een smallere opening dan in de Chesapeake bay, wat de nodige gevolgen heeft voor de brug. Als ik weer op ooghoogte ben met Delaware City voel ik me een stuk prettiger. Ben niet zo'n kermisganger en heb de pest aan achtbanen. In het dorp zelf komen we gelukkig 1 persoon tegen die ons kan zeggen waar de benzinepomp is. Verder is het dorp even rustiek gelegen, met prachtige huizen, als alle andere die we gepasseerd zijn en bekeken hebben, maar ook even uitgestorven. We hopen toch nog een keer een antwoord te krijgen op onze vraag waar iedereen toch is.

Dan rijden we New Castle binnen en bij het eerste motel schiet ik van de autobaan af. Er zijn nog kamers vrij. Als ik een uurtje later kom, halfzeven, wordt er net een bord opgehangen "no vacancies", dus dat weten we ook weer. Voor zessen overnachting regelen anders blijf je zoeken. Voor een goed bord eten worden we verwezen naar "Salty Sam" en daar smaakt de vis inderdaad naar wens. Vroeg het bed in, want de wind de hele dag om onze oren (met dit weer ging het dak van de auto natuurlijk wel naar beneden) heeft ons slaperig gemaakt en we hebben de zon duidelijk in het hoofd.