VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

 

 

VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

 

 

VanafLincoln.jpg (12297 bytes)

 

 

 

 

Washington Memorials

De National Gallery of Art, West Wing.

Het grootste marmeren gebouw ter wereld, meer dan

  • 17.000 bezoekers per dag uit
  • 55 verschillende landen, met - ten tijde van de laatste telling
  • 70.576 kunstwerken,
  • 999 vaste werknemers, w.o.
  • 3 full-time muziekanten en genoeg vrijwilligers voor optredens in de twee binnentuinen.

Een tempel voor de kunst, waar je via een enorme roze marmeren trap, bekroond door 8 roze zuilen onder een immens tempaan, binnenkomt en verwelkomd wordt door de boodschapper van de oude Griekse en Romeinse goden, Mercurius. Hij staat op een fontein, midden in een cirkel van 16 zwart-groene marmeren pilaren die de dome ondersteunen, gebouwd naar het voorbeeld van het Pantheon in Rome:

The National Gallery of Art, geschonken door één man; Andrew Mellon. De grootste gift ooit door één persoon aan een natie.

Een schenking die heden ten dage overeen zou komen (zonder rekening te houden met de toegenomen waarde van de kunstwerken) met $ 1 miljard. Gratis toegankelijk, 7 dagen per week met gratis rondleidingen, lezingen en films. Een computer afdeling waar je je eigen tour door het museum kunt opstelling, door een keuze te maken gebaseerd op onderwerp (stillevens, naakten, etc.) regio, (Noord Amerika, Nederland, Italië, etc) of stijl. Het geheel wordt gratis met plattegrond, waarop aangegeven waar de stukken van uw keuze zich bevinden, voor u afgedrukt.

De kunstwerken, waaronder 7 Rembrandt's en Leonardo da Vinci's 'Ginevra de'Benci', zijn geen van allen aangekocht. Mellon hoopte dat door het gebouw en zijn eigen collectie kunstwerken te schenken, andere gefortuneerden hetzelfde zouden doen. En welke fortuinlijke Amerikaan wil zijn naam nou niet vermeld zien in een gebouw dat op 17 maart 1941 geopend werd door Franklin D. Roosevelt temidden van 7.962 aanwezigen (waarvan er 6.000 officieel uitgenodigd waren, de rest bestond uit 'party-crashers'), dus de kunstwerken stroomden toe.

Ik heb er in mijn eentje nu al 2 middagen doorgebracht. Heb er een film gezien over de beeldhouwkunst van de 20ste eeuw, de computerafdeling uitgeprobeerd, een rondleiding gehad door de zojuist geopende beeldentuin, waar de enorme vijver in het midden momenteel wordt omgebouwd tot kunstijsbaan en in één van de twee binnentuinen zitten wachten op het moment dat de dames en heren, op de sokkels in de galerij ervoor, af zouden dalen om zich op verantwoorde, Grieks-Romeinse wijze (de dames met één ontblote borst en één ontblote, mollige knie) te verpozen op de banken en zitjes onder de palmen of naast de fontein waar 2 goddelijke putti's op een schelp zitten te poedelen. Dat moment kwam helaas niet. Ik zag wel ouderen - uit ons tijdperk - zich vermaken met een partijtje bridge in zo'n Grieks-Romeins zitje, Jappanners achter enorme camera's, van wie het schelle gekwetter van hun stemmen tegen het glazen dak op oneerbiedige wijze leek te weerkaatsen, en mensen, zoals ik, die even bij moesten komen van al die kunst en rijkdom.

Ik heb er Fred ook een rondleiding gegeven en nadat we het gebouw van links naar rechts en van onder naar boven doorkruist hadden zijn we nog even via de ondergrondse loopband, langs de ondergrondse waterval, doorgeschoven naar het bijgebouw aan de andere kant van 4th street; De East-Wing. Een gebouw, geheel gebaseerd op driehoeken, waar Calder's mobiel onder het glazen dak hangt en waarover ik mij in Juni al uitgebreid heb uitgelaten en mezelf nu niet weer zal laten gaan. Hier hebben we de efficiency van de bewaking gecontroleerd en de zaak op stelten gezet. Geen brandalarm maar een bewakingsalarm dit keer!

Geheel gemoedelijk en ons van geen kwaad bewust liepen we van het ene bijzondere architectonische onderdeel van het gebouw naar het andere. We arriveerden in de onderste verdieping van de toren waar de lift net arriveerde en waar ik Fred overhaalde om hier in te stappen zodat we via de wel heel bijzondere trap weer af zouden kunnen dalen. Aangekomen op de bovenste verdieping, waar een expositie van Matisse's knipsels was, verbaasden we ons over het feit dat er geen enkele bewaking was. Liepen bewonderend de trap af om, een verdieping lager, tegengehouden te worden door een koord.

Dan toch maar weer terug met de lift. We arriveerden weer bijna boven toen een zeer boos uitziende, geüniformeerde dame ons tegenhield en zonder een woord te zeggen, maar met uitdrukkelijke gebaren wees dat we naar beneden moesten. Waarop Fred en ik probeerden uit te leggen dat we daar juist niet langs konden omdat dat afgesloten was. Ze leek niet te luisteren en nog steeds zonder woorden manoeuvreerde ze ons naar beneden. Bij dat koord hadden zich ondertussen 2, ook evenzeer kwaad uitziende, bewakers verzameld en begon de geüniformeerde dame tegen ze te keer te gaan dat wij - via de trap - in staat waren geweest er door te komen.

Wij probeerden uit te leggen dat we helemaal niet via die trap waren gekomen, maar met de lift en dat het dus niet de schuld was van die bewakers dat wij in een gedeelte terecht waren gekomen dat op dat moment gesloten was voor het publiek. Ze luisterde niet, totdat bij ongeveer de derde poging van onze kant het tot een bewaker doordrong dat wij hen aan het verdedigen waren en die gaf ons de kans ons verhaal te doen. Toen bleek de geüniformeerde dame toch te kunnen luisteren en begon ze tegen een andere bewaker, die ons blijkbaar op een camera had gezien en net aan kwam lopen, te fulmineren dat het bewakingssysteem van de lift 'wederom' weigerde.

Wat een onbeleefd sekreet. Ze bleef ons negeren, maakte geen enkel excuus voor haar gedrag en reactie, terwijl de bewakers ons ondertussen vriendelijk begonnen toe te lachen omdat ze wel begrepen dat wij hun alibi waren voor een niet werkend, technisch bewakingssysteem.

Testen we het brandalarm niet, dan testen we het bewakingssysteem wel. We blijven bezig, we zullen het hier allemaal doorgronden en, hopelijk, begrijpen.

Eisjen
18.10.99 «««