Afrikaans Millennium

Gisteren was dus het Millennium feest voor de Afrika Regio van De Bank. We ontvingen de uitnodiging keurig 3 dagen van tevoren (… waardoor een afspraak verzet moest worden, gelukkig met mensen van De Bank die er ook uitgenodigd waren), wat natuurlijk typisch Afrikaans is. Volgens de kaart was het de bedoeling dat we gingen "cocktailen, eten d.m.v. een buffet en dansen" en het geheel s.v.p. in feestelijk tenue. Nou heeft Fred geen smoking meegenomen (uitgegroeid, heeft zoonlief nu) en ik geen avondjurk, dus werd het "eenvoudig, smaakvol, feestelijk kort". Gewoon een bende sieraden er tegen aangooien, wat zeer Afrikaans is, en dan wordt het allemaal zeer feestelijk. Volgens broerlief zie ik er wat die sierraden betreft toch regelmatig uit als een '"kerstboom", dus volkomen in de sfeer van deze periode.

We moesten er om 7 uur zijn volgens de uitnodiging, maar Fred had even geïnformeerd bij zijn Afrikaanse collega's en vernomen dat 8 uur vroeg genoeg was. Wederom typisch Afrikaans dus. Hij had ook nog even gevraagd hoe of het zat met dat buffet. Zou het verstandig zijn iets van tevoren te eten of zou er wel voldoende eten zijn? In Liberia waren we gewend dat het moment dat wanneer de deuren van een eetzaal met buffet werden opengezet men naar binnenstormde en het voedsel binnen 10 minuten verdwenen was. Niet alleen op de hoog opgestapelde borden, maar ook in de meegenomen plastic zakjes, hop de handtas in. Maar nee, die Afrikaanse wijze werd hier niet gevolgd, dus geen zorgen over een lege maag.

Goed, rondom achten liepen we dus gisteravond het hoofdgebouw van De Bank binnen. Wel bewaking, maar geen gesodemieter met pasjes dit keer. Het atrium van het gebouw schitterde ons al van verre tegemoet. De zuilen in deze 12 verdiepingen hoge ruimte waren van boven tot onder bedekt met lampjes en er stonden verschillende kerstbomen. Met een steelse blik van mijn kant naar het teken aan de wand "Our dream is a world free of poverty", liepen we richting het geluid van meerdere Afrikaanse trommels. Krijg altijd een unheimisch gevoel als ik dat daar op die wand zie, maar gisteravond moest ik ineens aan de droom van iemand denken die er voor werd dood geschoten;

"I have a dream, that one day the sons and daughters of former slave owners and former slaves will sit together at the table of brotherhood". (Martin Luther King - geheel overbodige vermelding natuurlijk).

Lopend met links een buffet Italiaanse keuken, rechts Aziatische keuken, ergens ander Afrikaanse keuken en ga zomaar door, tussen mannen in schitterende Afrikaanse boubous, vrouwen in prachtig geborduurde gewaden waarbij je aan de hoofdtooien wel kon ontdekken uit welke regio ze kwamen, maar ook Indiase dames in sari's, Japanse dames in keurige Amerikaanse mantelpakjes en overigens ook Afrikaanse dames in de katachtige outfits van James Bond girl Grace Jones, bedacht ik dat die droom misschien toch wel een beetje was uitgekomen aan al deze "tables of brotherhood". Wie weet, bestaat er hoop voor de droom van De Bank.

"Richting het geluid van meerdere Afrikaanse trommels", daar was ik gebleven voor dat mijn gedachten zich met dromen bezig gingen houden. Aan één kant van het atrium, vlak voor de grote, brede trappen naar de entresol, was een uit Washington afkomstige, West Afrikaanse Band opgesteld. Hun instrumenten kwamen voornamelijk uit Guinee (zoals de bandleider vertelde), maar hun muziek en de dansen van de twee vrouwen die meededen konden uit geheel West Afrika komen. In plaats van zinderende hitte en in opdwarrelende zandwolken gingen de blote voeten in opzwiepende pagnes (waaronder keurige zwarte wielrenners broekjes…… stel je voor dat we in Amerika iets te veel zouden zien, dan wordt De Bank nog aangeklaagd voor "Indecent behaviour") te keer op koel wit marmer. In een gezelschap waarvan een gedeelte van de aanwezigen iets onwennig stond mee te knikken, maar waar je aan de hoog gehakte, driftig mee tikkende voeten van de Afrikaanse toeschouwsters en hun meedeinende heupen kon zien dat ze het liefst die stelten uit zouden willen gooien, hun pagnes beet zouden willen pakken en net als de danseressen zich met het ritme mee zouden willen laten slepen, al sneller en sneller, de hoofdtooien afgooien, en nog sneller en sneller. Maar nee, tot mijn spijt, hielden ze zich in. De naaldhakken bleven aan en alleen bij de danseressen kwamen de hoofdtooien op de vloer terecht nadat ze een prachtige voorstelling, waarbij ik alleen de hitte en het zand miste, hadden gegeven.

De Afrikaanse band bleek een opwarmer te zijn voor een orkest met Zuid Amerikaanse muziek. De eenzame trommels werden vervangen door salsa en tango instrumenten en kon blank, zwart, bruin en geel laten zien dat er nog een ander soort brotherhood is. Die van de mensen die danslessen volgen. Terwijl ik een bordje eendeborst met spaghetti (Europees buffet) al zittend op de trappen zat te verorberen en al kleppend met een Zweedse kennis van "De Dames van De Bank Club", heb ik gezien hoe een Japans stel, een volmaakte tango uitvoerde. Hilarisch vertederend. Ik zat te wachten op zo'n keurige stijve buiging, met ineengeslagen handen naar elkaar toe, na de dans, maar die kwam niet. …..

Bordje leeg, nieuw glaasje gevuld en verder aan de wandel, want buiten het Atrium viel ook nog het nodige te beleven. Een expositie Armeense kinderkunst met daaromheen Libanese hapjes in de officiële expositie ruimte van De Bank. Griezelige sprookjes, gezien de tekeningen, met titels als "De sprekende vis" en "Voor een druppel honing" vormden de inspiratie voor een hele uitgebreide expositie, waar kinderen in de leeftijd van 10 t/m 15 jaar aan mee hadden gedaan.

Een enorme vergaderzaal bleek omgebouwd tot Afrikaanse Disco. De ruimte leek op het einde van de avond uit haar voegen te barsten. Brotherhood was weer troef, want niemand kon de benen stil laten staan op de muziek van de DJ die Malinese, Congolese met Amerikaanse en Europese populaire muziek afwisselde of zelfs combineerde. Er lagen verschillende paren hoog gehakte schoenen aan de rand van de dansvloer. De Nigeriaanse dames in hun rijk geborduurde kledij, dansten weer alleen met hun armen, hoofden en schouders en lieten hun mannen door de knieën gaan. De Malinesen en Ivorianen doken met iedereen in de bekende Afrikaanse polka waarbij men al schuifelend op de voeten de heupen flink laat bewegen en de hele dansvloer rondgaat. Hier hield niemand zich meer in. Ondanks, of misschien dankzij, de pin in mijn been heb ik me ook weer eens lekker kunnen laten gaan. Temperaturen werden Afrikaans en het zweet druppelde weer op bekende wijze over de lijven.

Verfrissing is dan af en toe nodig en terwijl ik net in de damestoiletten sta, stuift daar op hoge naaldhakken een prachtige jonge negerin naar binnen in een beeldschone, moderne, met borduursel en steentjes bedekte cocktailjapon, draait haar rug naar me toe en zegt; "Please unzip me, so embarrassing, but they popped loose right in the middle of a conversation". Terwijl ik me nog af sta te vragen of ze nou werkelijk bedoelt dat ik die enorme rits moet losmaken en besluit dat dat inderdaad het geval is, gaat ze verder met: "Of course you know, that they don't know, but it feels terribly insecure with them hanging loose, you know". Als ik de rits los heb draait ze zich om, laat haar jurk zakken en weet ik waarom ze zich zo "terribly insecure" voelt. Ze heeft een BH aan met voorsluiting en die sluiting is los "gepopt". Ik zie twee prachtige borsten, die ze weer razendsnel in hun harnas stopt, al door ratelend met; "there ain't much to hang loose, but it just doesn't feel good" en draait haar rug weer naar me toe. Ik "zip" haar weer dicht. Ze draait zich wederom naar me toe, grijpt naar haar nu weer stevig verankerde borsten, zakt iets door haar knieën en met gesloten ogen kreunt ze het half uit; "God, feels so much better, thanks" en weg is ze weer en sta ik te gieren van de lach met mijn eigen spiegelbeeld. Even later volg ik haar naar buiten, nieuwsgierig naar het feit waarom ze nou zo'n haast had. En dan zie ik dat ze "goed beet heeft". Ze is in gesprek met twee "stukken". De ene een mooie, lange, Soedanese neger en de andere een korte, gespierde, niet minder mooie heer van de West Afrikaanse kust (zo te zien). Met een grote grijns op mijn gezicht loop ik weer naar Fred, me ondertussen afvragend of één van de heren vanavond de kans krijgt haar te "unzippen". Zo ja, dan zal hij over het "oppoppende" resultaat vast niet ontevreden zijn.

Al dansend komen we er toch wel achter dat we "middelbaar" geworden zijn, want ongeveer tegelijkertijd beginnen we te kreunen over rugpijn en besluiten dus de disco de disco te laten, lopen nog even langs de Zuid-Amerikaanse band (waar het stukken rustiger is), hebben nog een praatje met een oude kennis uit Burkina Faso en vertellen elkaar dat het vreselijk jammer is dat de kinderen er nog niet zijn, want die hadden dit eveneens prachtig gevonden.