  |
|||
Eindelijk tijd om samen op vakantie te gaan. We vertrekken op 15 april ’00 om 10.30 en gaan een uur later een grijze en bijna onzichtbare Chesapeake over. Het regent. Als we aan de overkant van de baai tanken en Fred daarna de motor start valt de sleutel uit het contact en gaat de motor niet meer uit!!!!! Leuk begin van de vakantie! Dichtst bijzijnde Chrysler garage blijkt in Easton te zijn. We rijden er naar toe zonder dat de sleutel in het contact zit. Krankjorum en best wel eng….. Bij "Fred Frederick's Garage" worden we heel vriendelijk ontvangen en uitstekend geholpen op een dag dat de reparatie afdeling eigenlijk dicht is. We krijgen een kop koffie en Fred heeft alle tijd om de Chrysler PT Cruiser te bekijken, een oud model in een nieuwe uitvoering. Echt een snoepie. De verkoper heeft het niet druk en neemt de tijd om gezellig met ons te babbelen. Hij heeft 28 jaar in het leger gezeten, waarvan 3 jaar in Duitsland, waar hij 'natuurlijk' zijn vrouw vond. Ook heeft hij nog deel genomen aan operatie Desert Storm, maar heeft niet in de Golf hoeven vechten. Zat er in de aan- en afvoer van de militaire spullen. Heeft hij ook geluk mee gehad. Laatst nog een uitgebreide reportage gelezen over de zogenaamde Gulf War Illness. Duizenden veteranen hebben last van symptomen die gerelateerd worden aan het gebruik van chemische wapens. De Sebring
doet het weer na zo'n anderhalf uur en onze vakantie valt niet in het water. |
|||
| Het water val overigens wel op ons dak. Het regent flink en het is al kwart over twee als we wegrijden. We besluiten de route voor vandaag te wijzigen in verband met het tijdverlies in de garage en in één keer door te rijden naar Pocomoke City. De tocht leidt door een gedeelte van de oostkant van Maryland's Chesapeake kust die beduidend armer is dan wat ik eerder gezien heb. Veel "mobile homes" in de meest eenvoudige uitvoeringen. Een "mobile home" wordt kant en klaar op een trailer aangeboden en kan op elke gewenste plek geplaatst worden. Om de wielen te verbergen wordt er dan vaak van plaatwerk, die stenen voor moeten stellen, een muurtje omheen gezet. Een trap ervoor en klaar is Kees. Ik heb hele fraaie exemplaren gezien, maar hier staat wel het armste van het armste. Sommigen hebben nauwelijks ramen en de rotsooi die eromheen staat is af en toe verbijsterend. Volkomen verroeste apparatuur, auto's of kapot meubilair. Het landschap blijft echter fraai. De regen geeft de voorjaars bomen, weiden en landbouwgronden nog meer het uiterlijk van een frisse veldsalade, waarin je zo je tanden zou willen zetten. |  |
||
Om vijf uur hebben we een motel in Pocomoke City. Voor de deur staat "God's Mobile" geparkeerd. Dit keer geen "mobile home" maar een busje met die tekst erop. Tegenover de receptie in het motel wordt in een zaaltje het evangelie luidruchtig verkondigd. Als we de stad gaan bekijken staat het er stijf van de kerken en gospelhouses: St. Johns Methodist Episcopelian Church, Presbyterian Church, First Baptist Church, Goodwill Baptist Church, Christian Fellowship Church en zo kan ik er nog wel een paar noemen. We voelen ons helemaal thuis, 't is net Kampen! Als we het locale radiostation aanzetten wordt ook daar The Lord hevig geprezen. We zijn de Bible Belt ingereden, dat is wel duidelijk. Keurig verzorgde, voornamelijk houten woningen met in bijna elk raam, exact in het midden, een elektrisch, brandend kaarsje……. Dit heb ik eerder gezien tijdens de reis die mijn moeder en ik maakten over het Delmarva Peninsula. Waarom men het doet is me nog steeds een raadsel, maar hier in dit stadje heeft bijna elk huis het. We kruisen van noord naar zuid en van oost naar west door Pocomoke en als we zeker zijn dat het City Crime Watch Team - overal staan borden dat de stad hierdoor gesurveilleerd wordt - ons niet over het hoofd kan hebben gezien, rijden we richting Assateague Bay. |
 |
||
 We rijden door een moerasland waarin heel wat verlaten en
volkomen overwoekerde houten huizen staan. Als wij bij de baai aangekomen zijn en de
eilanden Assateague en Chincoteague aan de
overkant zien liggen, is het er doodstil. Niets en niemand bewegen, of maken er een
geluid. De baai ligt er na deze regenachtige dag in gladde, zilvergrijze tinten bij. |
|
||
Wij gaan ook voor ons zelf zorgen. Na een heerlijke "Crab Imperial" in Don's Seafood restaurant, waar we aan een tafeltje zitten naast een Nederlands echtpaar met baby (die Hollanders kom je ook overal tegen), duiken we de bar ernaast in. Onder het eten hadden we al gemerkt dat er een live optreden plaats vond door country music zangers. "Your Cheat'n Heart" en "Lord have mercy on the working man" waren goed door de schuifdeuren heen te horen, die de bar van het restaurant scheiden. Aan de bar zitten, zo te zien, mannelijke nazaten van "Blackbeard". De piraat die dit gebied gedurende het begin van de 18e eeuw bijzonder onveilig maakte. Het zijn de leden van de plaatselijke Harley Davidson club met blauwe zakdoeken met bloemetjes en forse baarden om het hoofd, of volkomen kale schedels. De dames, veelal in korte broek om de niet al te smalle heupen en 'nikes' aan de voeten, zingen met de zangers mee. Men glimlacht ons vriendelijk toe. Er vallen dan ook geen zwaarden, noch pistolen op de mannelijke heupen te ontdekken, maar wel ontzettend grote bossen met sleutels. Blijkbaar met de oorbellen een verplicht onderdeel van de outfit. Ik verslik me bijna in m'n martini als ik ineens zo'n kale schedel aan de achterkant zie met daarboven uit een kleine antenne. De portable telefoon is ook doorgedrongen in dit gebied. Nog een martini later lopen we, door de regen, richting God's Mobile. De "preacherman" is blijkbaar blijven slapen in ons motel. Wij hebben in ieder geval een gezegende nachtrust. Morgen richting Kitty Hawk, North Carolina. Eisjen |
 |
||
| terug naar Memorials Inhoudsopgave |
|||
