Verder naar het zuiden. We rijden nu op de punt van het DelMarVa peninsula dat van VirgniA is en Virginia behoort tot Het Zuiden. Het Zuiden wordt nog steeds gekenmerkt door rassenverschillen (zwarten krijgen volgens recent onderzoek nog steeds zwaardere straffen), religie en rebellie tegen de "Yankees". Zo is er nu weer een hevig debat dat ze de vlag terug willen die het noorden van hen heeft ingepikt, nadat ze die in de burgeroorlog verloren hadden. Die vlag bevindt zich in Massachusets. Wat was het commentaar van de Gouverneur toen hij het verzoek tot teruggave binnenkreeg? "No way, you lost!"

Dan toch maar weer de Interstate 13 op om "laag vliegend" wat meer richting North Carolina te komen. Met al ons gedwaal en gedraal van links naar rechts zijn we al behoorlijk wat tijd kwijt geraakt.

"Laag vliegen" is hier nooit harder dan zo'n 120 km per uur. Een zaligheid vind ik dat. Het rijdt stukken rustiger. In Nederland zitten we boven op elkaar op die autobanen, scheuren ons te pletter (want wie houdt zich nu aan de snelheid) en we hebben veel kortere afstanden af te leggen dan hier in de US. Hier zetten ze de auto in "cruisecontrol", lezen de krant achter het stuur (we hebben het gezien!) en zoeven zo, zeer bezadigd, over honderden mijlen om bij hun eindpunt te komen. In Nederland zijn we net dolgedraaide mieren, die niet meer weten waarom we nou ook al weer zo hard van links naar rechts moeten rennen.

Fred rijdt de aanvoerweg van de Chesapeake Bridge-Tunnel op.

Na tol ter waarde van $ 10 betaald te hebben, komen we in de hemel.
Echt waar.
Als ik de hemel zou moeten beschrijven, zou die plek er voor mij zo uit zien. Het enige wat ik kan zeggen is "WOUW"
En dat dan verschillende malen achter elkaar.

Fred heeft op de eerste de beste plek geparkeerd en ik ben de auto uitgeschoten.

De zon staat voorzichtig (na alle regen van gister) te stralen aan een perfect blauwe hemel. Hier en daar een enkel elegant wolkje. De lucht gaat in de baai over zonder dat er een horizon te ontdekken valt. Mijn automatische camera is niet in staat het beeld scherp te stellen. De lens blijft heen en weer schieten van dichtbij naar veraf. Ik kijk neer op een baai die zich soepel en sensueel uitstrekt met af en toe een lichte rimpel. Een perfecte V van aalscholvers trekt door de lucht. Een enkeling staat te genieten zoals wij, maar wat een rust, kalmte en zuiverheid van kleur en geluid. Hier moet zich de hemelpoort bevinden. De juiste plek om op een regenboog te stappen. Je dan nog even omdraaien, zwaaien naar de aarde en doorlopen. Weten dat er aan het eind van die boog iets moet zijn wat nog beter is. Nog eindeloos veel beter is.

De regenboog komt niet, maar wel het gevoel dat je met beide voeten op aarde staat. Verder moet en, na wat dralen, ook verder wil. Ik kijk op de kaart die we van de "brug - tunnel" hebben gekregen bij de tolpoort en zie dat er over een afstand van 17.6 mijl 4 kunstmatige eilanden zijn aangelegd, waartussen drie bruggen en 2 tunnels. We rijden de eerste brug op, die na enige tijd daalt en overgaat in de eerste tunnel. Enorme oceaanstomers kunnen nu ongehinderd over ons heen hun weg vervolgen. Omhoog, de tweede brug op, omlaag tweede tunnel in en weer omhoog naar de derde brug. Als Fred op mijn aanwijzingen direct aan het einde van deze tunnel een U-bocht maakt, het "uitkijkeiland" op, gaat er een biep af in de auto. Shit, wat is dit nu weer voor een alarm. We zoeken ijverig het dashboard af naar een aanwijzing tussen alle, ons veelal nog steeds onbekende lampjes, maar vinden niets. Ik grijp in het kastje naar de handleiding als er weer gebiept wordt. Blader, blader, blader in de handleiding, maar niks "alarm", niks "biep". Fred parkeert, tuurt naar het dashboard en weer "biep" . Dan hoor ik hem ineens heel rustig zeggen: "Het is je draagbare telefoon".

Nou, dan ben ik dus wel weer helemaal terug op aarde. Ik heb dat ding nog maar net. Uit een bijzonder aards moeder-instinkt-gevoel heb ik dat ding gekocht, om maar met mijn kinderen in contact te kunnen blijven tijdens deze trip. Ik pak de telefoon en kijk op het schermpje. "U heeft een voice-mail bericht". Hoe krijgt ze het voor elkaar die dochter van mij. Precies op het moment dat wij 30 meter onder de waterspiegel zoeven probeert zij te kijken of we inderdaad nog bereikbaar zijn. Er is veel mogelijk tussen hemel en aarde, maar telefoneren onder de zeespiegel blijkbaar nog niet. Maar wees niet bang, men weet u te vinden. Digitaal of analoog, er hangt een bericht voor u in cyberspace, ergens in de buurt van die onvindbare regenboog!

Gerust lopen we het "uitkijkeiland" op en zien hoe ladingen mensen hun hengels hebben uitgeworpen, daar voor die derde brug die ons straks naar het vaste land moet brengen. Borden geven aan dat er niet meer dan 2 hengels per persoon uitgegooid mogen worden. Men zit er op coolboxen en lijkt zich uitstekend te vermaken. Als ik iets tegen Fred in het Nederlands zeg, zit een zwarte Amerikaanse, achter twee enorme hengels, me stom verbaasd aan te kijken en schiet in de lach. Nog nooit Nederlands gehoord en het klinkt, zo te zien aan haar reactie, lachwekkend. Ze proest het werkelijk uit. Na wat geslenter op deze pier gaan we dan inderdaad de laatste brug op, rijden via Interstate 64 om Norfolk heen en pakken de 168 richting de Outerbanks. Ons geplande eindpunt voor deze dag, waar we hopen een plekje bij het strand te vinden.

We zijn North Carolina nog maar net binnen gereden of de eerste wapens worden via grote reclame borden al te koop aan geboden. "Guns, New, Used & Antiques". We zijn dus nu toch helemaal in het zuiden. Je krijgt de indruk dat geen "Southener" zonder wapen rondloopt. Een politie auto met daarop in grote letters "Sheriff" staat geparkeerd in de tuin bij een bungalow. Het hoofd van de politie is vroeg thuis vandaag. Het is 15.50 uur. Drie kwartier later rijden we de brug op naar de Outerbanks. Een lange sliert, hele smalle eilanden voor de kust van North Carolina. Als we Kitty Hawk doorgereden zijn vinden we Tan-a-rama Motel in "Kill Devil's Hill", direct boven op het strand gelegen. Het is nog voorseizoen, dus rustig en we krijgen een simpele kamer, met een kleine keuken, een schone douche en een uitstekend bed, met de zee op nog geen 50 m afstand. Ideaal.

Zo snel mogelijk gooien we onze koffers in de kamer en lopen het strand op. Het is nog licht, maar er hangt een ijle mist, waar de zon zich nog door weet te werken. Iets van een regenboog hangt in de lucht....  Het water van de Atlantische Oceaan is ijskoud aan onze voeten. Daar staan we dan. Tien jaar geleden woonden we aan de overkant, in Senegal en hadden we nog kinderen bij ons.

De zee heeft hongerig gemaakt en we duiken "Awful Arthur's Oyster Bar" in. "The Home of the Happy oyster". Er zijn "She-Crabs, Snow Crabs, King Crabs, Crab Balls, Arthur's Oysters" en een speciaal drankje genaamd een "Awesome Arthur" . Gezeten aan de bar waar we uitstekend zicht hebben op de kookkunsten, besluiten we voorzichtig tot 6 oesters en die glijden er heel genotterig in, al begrijpt Fred maar niet waar ze naar smaken. Het bord garnalen met friet, waar we toe besloten hebben wordt ons uiterst onconventioneel voor de neus gezet. Een bord met in boter en knoflook gesmoorde garnalen, boven op een bord frieten. De frieten plakken onder aan het bord van de garnalen als ik ze van elkaar haal. Maar smaken……. Heerlijk. Als ik voorzichtig informeer of er misschien ook nog wat knoflooksaus is, roept de jongen met paardenstaart, terwijl hij ongestoord door gaat met het openbreken van een dozijn oesters voor andere klanten; "I'l check rightaway in the kitchen for you M'am". Nadat hij de punt van een mes heeft afgebroken bij het oesters openen en daarna de keurig klare oesters op een dienblad gekeild heeft bij zijn buurman bartender, met nog wat stukken citroen erachter aan, die deze doorkeilt naar de klant, verdwijnt hij in de keuken om stralend terug te keren met een schoteltje rauw gesneden knoflook! Waarom zou een mens ook moeilijk doen. Ik heb nog genoeg boter op mijn bord, dus een flinke klodder erbij en de eerste 10 dagen zal geen mens zich nog afvragen wat ik gegeten heb. Hmmmm. Lekker.